Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι φτάνει στην Ουάσινγκτον υπό έντονη πολιτική πίεση και με περιορισμένες επιλογές, μετά την αποτυχία της συνόδου κορυφής στην Αλάσκα να πετύχει κατάπαυση πυρός. Η επίσκεψη πραγματοποιείται λίγες ημέρες μετά τη σύνοδο με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και αποσκοπεί στην εξασφάλιση σαφών δεσμεύσεων ασφάλειας από τις ΗΠΑ και στην προώθηση νέων κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Τον συνοδεύουν, σύμφωνα με τις αναφορές, ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε και ο Πρόεδρος της Φινλανδίας Αλεξάντερ Σταμπ, παράγοντες με προσωπικές σχέσεις προς τον Αμερικανό Πρόεδρο.
Η δυσκολία για το Κίεβο εντείνεται από τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος εμφανίζεται ανοικτός σε προτάσεις που περιλαμβάνουν παραχωρήσεις πέντε ουκρανικών περιφερειών και ένα σχέδιο «ανταλλαγής εδαφών», προσφέροντας ως αντάλλαγμα μια μορφή εγγύησης ασφάλειας παρόμοια με το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ αλλά χωρίς σαφή περιεχόμενο. Ο ίδιος ο πρόεδρος Ζελένσκι διατυπώνει ευκρινώς τη θέση του: «δεν θα παραχωρήσει έδαφος ούτε θα το ανταλλάξει», προτείνοντας ότι τέτοια ζητήματα μπορούν να συζητηθούν μόνο σε τριμερή συνάντηση. Την ίδια ώρα, η Μόσχα δεν δείχνει πρόθυμη για ανάλογες διαδικασίες, ενώ οι ρωσικές επιθέσεις αυξάνονται· οι μήνες Ιούνιο και Ιούλιο κατέγραψαν τον υψηλότερο αριθμό θανάτων αμάχων τα τελευταία τρία χρόνια, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Εσωτερικά, ο Ζελένσκι αντιμετωπίζει κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις: οι διαδηλώσεις του Ιουλίου για θέματα που αφορούν την ανεξαρτησία των θεσμών κατά της διαφθοράς και οι αυξανόμενες απώλειες στο μέτωπο έχουν εξασθενήσει τη διαπραγματευτική του θέση. Η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες και το Κίεβο διαφωνούν για τη μορφή και το εύρος των εγγυήσεων ασφάλειας, ενώ λείπουν συγκεκριμένες λεπτομέρειες για την κατανομή ρόλων μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ και Ουκρανίας.
Από ηθική άποψη, η απόφαση για εδαφικές παραχωρήσεις πρέπει να κρίνονται με κριτήριο το καθήκον προς το κοινό καλό και την ισότητα σεβασμού προς όλους τους πολίτες, αποφεύγοντας πρακτικές που χρησιμοποιούν ανθρώπινες ζωές και εδάφη ως μέσα για βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη. Οι ηγέτες οφείλουν να ενεργούν με αρχές που θα μπορούσαν να γίνουν καθολικός κανόνας: να διασφαλίζουν διαφάνεια, να προστατεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να προκρίνουν μακροχρόνιες εγγυήσεις ασφάλειας και να ενισχύουν ανεξάρτητους θεσμούς. Οι πολίτες και οι διεθνείς κοινότητες πρέπει να απαιτήσουν υπεύθυνες, δίκαιες και βιώσιμες λύσεις, να υποστηρίξουν την ανάκτηση και την περιβαλλοντική αποκατάσταση των περιοχών που πλήττονται και να ενισχύσουν τη λογοδοσία ώστε οι αποφάσεις να υπηρετούν το γενικό συμφέρον και τη μακροπρόθεσμη ειρήνη.