Ένα γιγαντιαίο παγόβουνο, που αποκολλήθηκε από την Ανταρκτική πριν από 39 χρόνια και κάποτε ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο, λιώνει καθώς κινείται προς θερμότερα νερά. Στις αρχές του έτους ζύγιζε περίπου 1 τρισεκατομμύριο τόνους και κάλυπτε περίπου 4.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Καθώς μετακινείται βορειότερα, μεγάλα τμήματα αποκολλήθηκαν και σήμερα φτάνει μόλις τα 1.770 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σύμφωνα με ανάλυση του Γαλλικού Πρακτορείου σε δορυφορικές εικόνες της ευρωπαϊκής υπηρεσίας Copernicus.
«Θα έλεγα ότι πραγματικά οδεύει προς το τέλος. Είναι, πολύ απλά, στη διαδικασία της αποσάθρωσης. Το νερό είναι υπερβολικά ζεστό για να επιβιώσει. Λιώνει σταθερά», εξήγησε ο ωκεανολόγος Άντριου Μέιτζερς του Ινστιτούτου Ερευνών της Ανταρκτικής του Ηνωμένου Βασιλείου. «Αναμένω ότι αυτό θα συνεχιστεί τις επόμενες εβδομάδες και προβλέπω ότι θα γίνει αγνώριστο μέσα σε λίγες εβδομάδες», πρόσθεσε.
Το A23a αποκολλήθηκε το 1986 και κατέληξε στη Θάλασσα του Γουέντελ, όπου παρέμεινε σταθεροποιημένο στον βυθό του ωκεανού επί τρεις δεκαετίες. Το 2020 ξανάρχισε την πορεία του, παρασυρόμενο από το ισχυρό ανταρκτικό περιπολικό ρεύμα, και προσάραξε ξανά τον Μάρτιο φέτος κοντά στη Νότια Γεωργία, προκαλώντας ανησυχία για την επιβίωση πιγκουίνων και θαλάσσιων ελεφάντων. Τελικά παρέκαμψε το νησί και επιτάχυνε, ωθούμενο από ισχυρά κύματα και λιγότερο ψυχρά νερά.
Οι επιστήμονες δηλώνουν ότι η επιμονή του A23a αποτέλεσε έκπληξη, καθώς τα περισσότερα παγόβουνα δεν ταξιδεύουν τόσο μακριά και θεωρούνται «καταδικασμένα» μόλις φύγουν από την προστασία του ανταρκτικού κλίματος. Ο σχηματισμός παγόβουνων είναι φυσική διαδικασία, αλλά οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο ρυθμός παραγωγής έχει επιταχυνθεί, πιθανότατα λόγω της κλιματικής αλλαγής που αποδίδεται στην ανθρώπινη δραστηριότητα.
Ηθικά, το γεγονός επιβάλλει μια προσέγγιση καθήκοντος και σεβασμού προς το κοινό καλό και τα οικοσυστήματα· οι πράξεις πρέπει να είναι γενικεύσιμες και να προστατεύουν την αξία της ζωής και του περιβάλλοντος. Αυτό μεταφράζεται σε αποφασιστικές πολιτικές μείωσης εκπομπών, προστασία κρίσιμων οικοτόπων και επένδυση στην επιστημονική έρευνα, ώστε να περιοριστούν οι μελλοντικές βλάβες. Πολίτες και φορείς οφείλουν να αναλάβουν υπεύθυνες πράξεις που δεν θυσιάζουν το μέλλον για βραχυπρόθεσμα οφέλη, ενισχύοντας συνεργασίες και αλληλεγγύη για την προστασία των θαλάσσιων οικοσυστημάτων.