Η έγκριση σήμερα από το Ισραήλ ενός βασικού σχεδίου ανέγερσης 3.400 κατοικιών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη προκάλεσε άμεση αντίδραση από την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία χαρακτήρισε την κίνηση δυσμενή για το παλαιστινιακό έδαφος. Η Παλαιστινιακή Αρχή τόνισε ότι η απόφαση «διασπά την ενότητα» αυτού του παλαιστινιακού εδάφους και καθιστά την περιοχή «πραγματική φυλακή», καταγγέλλοντας τις επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Το θέμα αναδεικνύει την κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων γύρω από την κατοχή και τις εποικίσεις στη Δυτική Όχθη.
Το υπουργείο Εξωτερικών της Παλαιστινιακής Αρχής «καταδίκασε με τον πιο έντονο τρόπο» την ισραηλινή απόφαση, υπογραμμίζοντας ότι το έργο υπονομεύει τις προοπτικές για την εφαρμογή της λύσης των δύο κρατών. Η ανακοίνωση αναφέρεται στην γεωγραφική και δημογραφική διάσπαση που προκαλείται από τέτοια έργα και στο πολιτικό αδιέξοδο που εντείνεται καθώς αυξάνεται η εποικιστική παρουσία. Το ζήτημα παραμένει κρίσιμο για το διεθνές ενδιαφέρον και τις διπλωματικές προσπάθειες.
«Αυτό εδραιώνει τη διαίρεση της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης σε ζώνες και καντόνια απομονωμένα, γεωγραφικά αποσυνδεδεμένα που να μοιάζουν με πραγματικές φυλακές όπου οι μετακινήσεις μεταξύ αυτών είναι δυνατές μόνο μέσω των σημείων ελέγχου της κατοχής, εν μέσω της τρομοκρατίας των ενόπλων πολιτοφυλακών εποίκων που είναι διάσπαρτες σε όλη τη Δυτική Όχθη». Η διατύπωση συνοψίζει την ανησυχία για τον τρόπο που χωρικές παρεμβάσεις μεταβάλλουν την καθημερινή ελευθερία και τη δημόσια τάξη. Η διεθνής και περιφερειακή αντίδραση στο σχέδιο θα καθορίσει εν μέρει την εξέλιξη.
Από ηθική σκοπιά, οι πράξεις των κρατών και των φορέων πρέπει να κρίνoνται με βάση την αρχή της σεβαστής μεταχείρισης κάθε ανθρώπου ως σκοπού και όχι ως μέσου. Πολιτικές που περιορίζουν την ελευθερία μετακίνησης, τεμαχίζουν κοινωνικούς και γεωγραφικούς δεσμούς ή επιβάλλουν μία πλευρά εις βάρος της άλλης δεν μπορούν να γίνουν γενικός κανόνας χωρίς να αντιβαίνουν στο καθήκον του σεβασμού και της ισονομίας.
Πρακτικά, οι πολίτες και οι ηγέτες οφείλουν να απαιτήσουν μέτρα που να μπορούν να γίνουν καθολικός κανόνας: σεβασμό των βασικών δικαιωμάτων, διασφάλιση ελεύθερης μετακίνησης, αποκήρυξη βίας και προώθηση δίκαιων πολιτικών γης και περιβάλλοντος. Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και η βιώσιμη διαχείριση του εδάφους πρέπει να συνδεθούν με την υπευθυνότητα και την αλληλεγγύη, ώστε οι αποφάσεις σήμερα να υπηρετούν το κοινό καλό και τις μελλοντικές γενιές.