Οι δανικές αρχές απομάκρυναν ένα νεογέννητο κορίτσι μόλις μία ώρα μετά τη γέννα, επικαλούμενες τεστ «γονικής ικανότητας» (FKU), παρά τον νόμο που απαγορεύει τη χρήση αυτών των ψυχομετρικών αξιολογήσεων σε άτομα γροιλανδικής καταγωγής. Η υπόθεση αφορά την 18χρονη Ιβάνα Νικολίνε Μπρούνλουντ, γεννημένη στο Νουούκ από γονείς γροιλανδικής καταγωγής, η οποία γέννησε την Αβιάγια-Λούνα στις 11 Αυγούστου στο νοσοκομείο του Χβιντόβρε. Το βρέφος μεταφέρθηκε σε ανάδοχη φροντίδα και η μητέρα έχει δει την κόρη της μόνο μια φορά, υπό περιορισμούς και χωρίς να μπορεί να τη κρατήσει αγκαλιά ή να αλλάξει πάνα.
Η Μπρούνλουντ υπεβλήθη στη διαδικασία παρά την απαγόρευση που τέθηκε σε ισχύ από τον Μάιο, μετά από νομοθετική αναθεώρηση νωρίτερα μέσα στο έτος. Οι αρχές αιτιολόγησαν την απομάκρυνση με αναφορά στο τραύμα που υπέστη η ίδια ως παιδί από τον θετό της πατέρα, ο οποίος καταδικάστηκε για σεξουαλική κακοποίηση και βρίσκεται στη φυλακή. Η Δανή υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων, Σόφι Χέστορπ Άντερσεν, δήλωσε ανήσυχη και ζήτησε εξηγήσεις από τον Δήμο Χόιε-Τάαστροπ, επισημαίνοντας ότι «Ο νόμος είναι σαφής» σχετικά με τη μη χρήση τυποποιημένων τεστ σε υποθέσεις γροιλανδικής καταγωγής. Ο δήμος αναγνωρίζει προβλήματα στη διαδικασία και δηλώνει συνεργασία με την ειδική μονάδα VISO.
Η υπόθεση πυροδότησε διεθνείς αντιδράσεις, με συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις προγραμματισμένες σε Νουούκ, Κοπεγχάγη και άλλες πόλεις. Ακτιβιστές και οργανώσεις που υποστηρίζουν γονείς ινουίτ μιλούν για πολιτισμική βία και διάκριση, ενώ έχει προγραμματιστεί η εξέταση της έφεσης στις 16 Σεπτεμβρίου. Η μητέρα έχει δικαίωμα σε δύο επιτηρούμενες επισκέψεις τον μήνα και η υπόθεση συνδέεται με άλλη παρόμοια, όπου βρέφος αφαιρέθηκε λίγες ώρες μετά τη γέννηση, προκαλώντας δημόσια κατακραυγή.
Από ηθική σκοπιά που δίνει έμφαση στο καθήκον, την οικουμενικότητα των κανόνων και την ανάγκη να αντιμετωπίζεται κάθε άνθρωπος ως σκοπός και όχι μέσο, η υπόθεση εγείρει σοβαρά ζητήματα δικαιοσύνης και σεβασμού των δικαιωμάτων των πολιτισμικών μειονοτήτων. Ορθές πρακτικές απαιτούν διαφανή εφαρμογή νόμων, σεβασμό στην πολιτισμική ταυτότητα, πλήρη νομική προστασία και υποστήριξη για θύματα τραύματος, χωρίς να τιμωρείται συλλογικά η μητέρα. Η κοινωνία οφείλει να ενισχύσει μηχανισμούς αμερόληπτης εποπτείας, να στηρίξει υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και να διαφυλάξει το δικαίωμα της οικογένειας με σκοπό τη μακροπρόθεσμη ευημερία παιδιών και κοινοτήτων.