Ο Giorgio Armani δεν αντιλαμβανόταν τα λουλούδια ως πολυτέλεια αλλά ως αναγκαίο στοιχείο της καθημερινότητάς του: προσωπικό καταφύγιο που γειώνει τις αισθήσεις και αντισταθμίζει τον θόρυβο και την πίεση της δημόσιας ζωής. Πρώτος στις προτιμήσεις του ήταν ο λωτός (Nelumbo nucifera), το γνωστό sacred lotus, σύμβολο αναγέννησης που ανθίζει από τον Μάιο έως τον Ιούλιο, ενώ η απλότητα και η καθαρότητά του τον συγκινούσαν. Οι ορχιδέες (Orchidaceae sp.) θεωρούνταν από αυτόν μυστηριώδεις και ανταποδοτικές — φύτευση που απαιτεί υπομονή και ανταμείβει με σπάνια ομορφιά. Τα τριαντάφυλλα (rosa sp.) ξύπναγαν μνήμες από τον Μάιο στην Πιατσέντσα, όχι ως πολυτέλεια αλλά ως συναισθηματική αξία.
Στον κήπο του στη Μπρόνι καλλιεργούσε παιώνιες, γιασεμιά και τριαντάφυλλα, δημιουργώντας έναν προσωπικό παράδεισο γαλήνης. Ξεχωριστή θέση είχε και η αγαύη (agave sp.), που περιέγραφε ως άγριο και επιβλητικό φυτό· στη χώρα μας είναι γνωστή και ως αθάνατος λόγω της ανθεκτικότητάς της. Η σχέση του Armani με τα άνθη εξέφραζε σπανιότητα, μυστήριο, μνήμη, γαλήνη και αντοχή· και όλα μαζί αποκαλύπτουν μια αλήθεια πως τα ρούχα μπορεί να ντύνουν το σώμα, αλλά τα λουλούδια ντύνουν την ψυχή.
«Στους χώρους όπου περνώ χρόνο, είτε στο σπίτι είτε στο στούντιό μου, δεν λείπουν ποτέ τα λουλούδια», έχει δηλώσει. Από ηθική σκοπιά, αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς προτείνει την υπευθυνότητα και το καθήκον προς τη φύση και την κοινότητα: να φροντίζουμε τα φυτά όχι ως διακοσμητικά αλλά ως φορείς μνήμης και συλλογικής αξίας. Η αρετή που προκύπτει από την πράξη αυτή δεν είναι απλώς προσωπική ικανοποίηση αλλά γενικεύσιμη αρχή—μια καθημερινή πρακτική σεβασμού προς το περιβάλλον και προς τους άλλους, που μπορεί να οδηγήσει σε προστασία της βιοποικιλότητας, σε προώθηση κοινοχρήστων πρασίνων και σε βιώσιμες επιλογές κατανάλωσης. Η καλλιέργεια πράσινων χώρων και η φροντίδα των λουλουδιών γίνονται έτσι ευθύνη προς το μέλλον, πράξεις που επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη απέναντι στις επόμενες γενιές.