Η συζήτηση για τα όρια συνταξιοδότησης επανέρχεται με έμφαση στους σημερινούς 55άρηδες, καθώς οι αποφάσεις που θα ληφθούν στο τέλος του 2026 μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγές από 1η Ιανουαρίου 2027. Το βασικό σενάριο προβλέπει τη σύνδεση των γενικών ορίων με το προσδόκιμο ζωής άνω των 65 ετών, ώστε τα όρια να ακολουθούν τις δημογραφικές εξελίξεις και τη γήρανση του πληθυσμού. Η πρόταση αποσκοπεί στη διασφάλιση της μακροχρόνιας βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος, όπως εφαρμόζεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η Αναλογιστική Αρχή έχει αναλάβει να διαμορφώσει λεπτομέρειες μέσω τριετών εκθέσεων και παρουσίασε σενάρια για την πορεία έως το 2030. Η τελευταία μελέτη εκτιμά ότι τα σημερινά όρια (62 και 67 έτη) μπορεί να αυξηθούν κατά περίπου 1,5 έτος έως το 2030, ενώ παραμένει ανοικτό αν η προσαρμογή θα γίνει σταδιακά ή άμεσα από 1/1/2027. Στο τραπέζι βρίσκονται επιλογές όπως μικρά ετήσια βήματα αύξησης ή μία μονοκόμματη εφαρμογή της νέας τιμής, με στόχο την προβλεψιμότητα και τη δημοσιονομική ισορροπία.
– 62 έτη με 40 έτη ασφάλισης (12.000 ένσημα).
– 67 έτη με τουλάχιστον 15 έτη ασφάλισης (4.500 ένσημα).
Η ηθική ερμηνεία της πρότασης επιβάλλει προσέγγιση που βασίζεται στο καθήκον και στην αρχή της καθολικής νομιμότητας: οι αποφάσεις για τα όρια πρέπει να γίνονται με κανόνες που θα ήταν αποδεκτοί αν γίνονταν νόμος για όλους, διασφαλίζοντας την αξιοπρέπεια και την αυτονομία των πολιτών. Αυτό σημαίνει δίκαιη κατανομή βαρών ανά γενιά, διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων και μέτρα που δεν instrumentalize τον άνθρωπο αλλά τον αναγνωρίζουν ως σκοπό.
Πρακτικά, απαιτείται δημόσιος διάλογος με σαφή και σταδιακά μέτρα, προστασία ευάλωτων ομάδων και πολιτικές που προάγουν την ατομική υπευθυνότητα και την συλλογική φροντίδα του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος, ώστε οι μεταρρυθμίσεις να υπηρετούν το κοινό καλό και τη μακροχρόνια βιωσιμότητα.