Η υπόθεση αφορά την Μάρλα-Σβένια Λίμπιχ, η οποία καταδικάστηκε τον Ιούλιο του 2023 από το Επαρχιακό Δικαστήριο του Χάλε στη Σαξονία-Άνχαλτ σε φυλάκιση ενός έτους και έξι μηνών χωρίς αναστολή για ακροδεξιά υποκίνηση μίσους, συκοφαντική δυσφήμηση και εξύβριση. Η έφεσή της απορρίφθηκε και η υπόθεσή της τελεσιδίκησε. Κατά τη διάρκεια της δίκης ήταν γνωστή ως Σβεν Λίμπιχ και είχε παρελθόν στη νεοναζιστική οργάνωση Blood and Honour. Στα τέλη του 2024 μετέβαλε την καταχώριση φύλου και το όνομά της σε επίσημα έγγραφα βάσει του νέου Νόμου Αυτοπροσδιορισμού, που επιτρέπει αλλαγή φύλου και ονόματος με δήλωση στο ληξιαρχείο χωρίς δικαστική απόφαση. Η κίνηση προκάλεσε κριτική και αμφισβήτηση στα Μέσα, με το Der Spiegel να σχολιάζει ότι «είναι αμφίβολο εάν η αλλαγή είναι σοβαρή» και το Γερμανικό Συμβούλιο Τύπου να απορρίπτει καταγγελία της Λίμπιχ ως αβάσιμη. Ο Γενικός Εισαγγελέας του Χάλε, Ντένις Τσερνότα, δήλωσε ότι η Λίμπιχ θα παρουσιαστεί στη φυλακή γυναικών του Κέμνιτς για να ξεκινήσει την ποινή της. Η ίδια το επιβεβαίωσε σε ανάρτησή της, γράφοντας: «Στις 29 Αυγούστου 2025, στις 10 μ.μ., θα μεταβώ στο σωφρονιστικό κατάστημα του Κέμνιτς με τις βαλίτσες μου». Η τελική απόφαση για τον χώρο κράτησης θα ληφθεί μετά την άφιξή της, καθώς η διεύθυνση της φυλακής μπορεί να αποφασίσει μεταφορά αν κρίνει ότι απειλείται η ασφάλεια και η τάξη. Επιπλέον, η Λίμπιχ έχασε προσφυγή εναντίον του Γιούλιαν Ράιχελτ· το Περιφερειακό Δικαστήριο του Βερολίνου απέρριψε αίτημά της για προσωρινά ασφαλιστικά μέτρα. Ο Ράιχελτ είχε γράψει τον Ιούλιο ότι «όποιος παρακολουθεί την κάλυψη για τον νεοναζί Σβεν Λίμπιχ καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: η κυβέρνηση της Γερμανίας κατάφερε με νόμο να αναγκάσει σχεδόν όλα τα ΜΜΕ να μεταδίδουν ανακρίβειες. Ο Σβεν Λίμπιχ δεν είναι γυναίκα».
Ηθικά, με βάση αρχές καθήκοντος και καθολικών κανόνων, η κρίση πρέπει να στηριχθεί στην αναζήτηση της αλήθειας, στη δικαιοσύνη και στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας· κανείς δεν πρέπει να γίνεται μέσο για να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών του. Η δημόσια πολιτική και οι δικαστικές πρακτικές οφείλουν να εφαρμόζονται αμερόληπτα, προστατεύοντας τόσο την ασφάλεια της κοινωνίας όσο και τα δικαιώματα των ατόμων. Οι πολίτες και τα μέσα έχουν το καθήκον να απαιτούν διαφάνεια και αποκατάσταση, όχι στοχοποίηση ή υποκίνηση μίσους. Για τη βελτίωση της κοινωνίας και του περιβάλλοντος απαιτείται συλλογική υπευθυνότητα: υποστήριξη θεσμών που προάγουν την ανάληψη ευθύνης, μέτρα για την πρόληψη ριζοσπαστικοποίησης και πολιτικές που σέβονται την αξιοπρέπεια όλων, χωρίς να επιτρέπουν την καταστρατήγηση του δημοσίου συμφέροντος.