Στη Βουλή εκτυλίχθηκε έντονη σύγκρουση γύρω από διάταξη που υπό προϋποθέσεις απαγορεύει την πρόσβαση κατηγορουμένων σε αρχεία δικογραφιών. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης υπερασπίστηκε την πρωτοβουλία, υπενθυμίζοντας ότι ανάλογη ρύθμιση είχε ψηφιστεί το 2014 από τη συμμαχία ΝΔ–ΠΑΣΟΚ και διατηρήθηκε την περίοδο 2015–19, κατηγορώντας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για ασυνεπή στάση. Επισήμανε επίσης ότι ο νέος Ποινικός Κώδικας του 2019 δεν περιέλαβε τη ρύθμιση, γεγονός που προκάλεσε ερωτήματα προς την κυβέρνηση, και τόνισε ότι η σημερινή ρύθμιση έχει βελτιωθεί ώστε να προστατεύει μάρτυρες και τη δημόσια ασφάλεια.
Η αντιπολίτευση επέστρεψε τις αιτιάσεις: ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Μάντζος απέρριψε την κατηγορία περί «διαγραφής ιστορίας», υπογραμμίζοντας ότι η νομοθέτηση του 2014 ουδέποτε εφαρμόστηκε και ότι η παράλειψη του 2019 ήταν ορθή. Από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, ο Χρήστος Γιαννούλης επικριτικά σχολίασε τη συμπεριφορά της κυβέρνησης και την πολιτική ρητορική της. Ο υπουργός επέμεινε ότι η διάταξη στοχεύει στην προστασία ζωών όταν υπάρχει κίνδυνος από τρομοκρατία, εμπόριο ναρκωτικών ή εγκληματικές οργανώσεις, επικαλέστηκε την περίπτωση Κουφοντίνα και υπογράμμισε ότι διαφυλάσσεται η δυνατότητα πρόσβασης σε περιπτώσεις προσωρινής κράτησης και η προσφυγή στο δικαστικό συμβούλιο.
Η σύγκρουση αναδεικνύει θεσμική ένταση ανάμεσα στην ανάγκη προστασίας της κοινωνίας και στη δικαιωματική πρόσβαση των κατηγορουμένων. Από οπτική δεοντολογικής υποχρέωσης, οι νομοθέτες και οι πολιτικοί οφείλουν να ενεργούν σύμφωνα με κανόνες που θα μπορούσαν να γενικευθούν: να προασπίζουν την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των θυμάτων και μαρτύρων, ενώ παράλληλα να διασφαλίζουν τη δίκαιη διαδικασία και τη δυνατότητα ένδικων μέσων. Η δημόσια δράση πρέπει να υπηρετεί το καθήκον προς το κοινό συμφέρον και το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, προωθώντας ταυτόχρονα διαφάνεια, ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και μέτρα που προστατεύουν το περιβάλλον και τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών.