Το Φεστιβάλ της Χίου οργανώθηκε φέτος από την Περιφέρεια βορείου Αιγαίου με τίτλο Με την αύρα του Χθες, στον Πολιτισμό του Αύριο: από την Αρχαιότητα στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Η τέταρτη διοργάνωση, που ο περιφερειάρχης Κώστας Μουτζούρης χαρακτηρίζει όραμα και αποστολή, μεταμόρφωσε το νησί σε κόμβο διεθνών προσωπικοτήτων και σύγχρονης δημιουργίας, συνδέοντας ιδέες και εποχές μέσα από την Τέχνη.
Ιστορικοί χώροι και μνημεία έγιναν σκηνικό για διαλέξεις και μουσικές εκδηλώσεις. Στον Εμπορειό, στον Αρχαιολογικό Χώρο των ανασκαφών, μίλησαν για την ιστορία και τις αρχαιότητες της Χίου ο Βασίλης Λαμπρινουδάκης και η Rebecca Sweetman, ενώ η βραδιά ολοκληρώθηκε με το χορωδιακό σύνολο Lyrica. Στα Καρδάμυλα η μουσική συνάντηση με Σωκράτη Σινόπουλο, Cäglar Fidαn, Νίκο Παπαγεωργίου και Deryan Turkän ανέδειξε τον διασυνοριακό χαρακτήρα της μουσικής. Στη Νέα Μονή παρουσιάστηκαν απόψεις για την αρχιτεκτονική και την τέχνη του μνημείου από τη Teresa Shawcross και την Ιολη Καλαβρέζου. Στα Αυγώνυμα ο Θοδωρής Οικονόμου παρουσίασε το μουσικό έργο Κύριε Εκέκραξα με την Αντιγόνη Πάππου στο νέι.
Στο Castelli πραγματοποιήθηκαν θεματικές ενότητες αφιερωμένες στους ηθικούς προβληματισμούς της τεχνητής νοημοσύνης, στο περιβάλλον, τη βιοτεχνολογία και την καινοτομία. Στην τριλογία ομιλητών συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Παναγιώτης Ροϊλός, ο Νεκτάριος Ταβερναρακης, ο Σπύρος Ν. Πολλάλης, ο Κωνσταντίνος Φίλης, ο Lou Marinoff και η Xiaojun Ding, με συζητήσεις για την εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης στην ιατρική, την εκπαίδευση, την πληροφόρηση και τη φιλοσοφική αξιολόγηση των τεχνολογιών.
Αναλυτικά, η διοργάνωση καλεί σε μια στάση ευθύνης και καθήκοντος: η πολιτιστική κληρονομιά και η επιστημονική πρόοδος πρέπει να υπηρετούν καθολικά αποδεκτούς κανόνες που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αυτονομία. Η παγιοποίηση αρχών συμπεριφοράς που θα μπορούσαν να γίνουν γενικός κανόνας επιβάλλει διαφάνεια, αλήθεια και σεβασμό στο περιβάλλον. Συστήνεται ενίσχυση της δημόσιας παιδείας για την τεχνολογία, θεσμική ρύθμιση που αποτρέπει την παραπληροφόρηση και την εκμετάλλευση, καθώς και πρακτικές διατήρησης μνημείων και βιώσιμης διαχείρισης φυσικών πόρων. Με προσωπική και θεσμική υπευθυνότητα η τέχνη και η επιστήμη μπορούν να συνεισφέρουν σε μια καλύτερη κοινωνία και βιώσιμο περιβάλλον.