Ο Ευρωβουλευτής και μέλος της επιτροπής Ασφάλειας & Άμυνας του Ευρωκοινοβουλίου Νικόλας Φαραντούρης προειδοποιεί για τη συνέχιση ενός σχεδίου «στρατηγικής περικύκλωσης» της Ελλάδας, με αναφορές σε γεωπολιτικές κινήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Στην ανάλυσή του επισημαίνει την κυοφορούμενη συνεργασία Αιγύπτου και Τουρκίας γύρω από την κατασκευή του τουρκικού πολεμικού αεροσκάφους ΚΑΑΝ και τη διεύρυνση του τουρκοκεντρικού δικτύου συμμαχιών που, κατά την άποψή του, εμπλέκει φίλους, εταίρους και αντιπάλους της χώρας.
Συγκεκριμένα υπογραμμίζει ότι η Ιταλία μετέχει σε τριμερείς σχηματισμούς με Τουρκία και Λιβύη, ενώ στη Λιβύη προωθείται το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο. Αναφέρει επίσης τη διπλωματική πίεση προς την Τουρκία από τη Γαλλία σε σχέση με την ειρήνευση στην Ουκρανία, την επιρροή της Άγκυρας σε τζιχαντιστικά μορφώματα στη Συρία, και την αυξανόμενη προσέγγιση της Αιγύπτου προς την Τουρκία. Εκφράζει κριτική για την εικόνα της Ελλάδας τα τελευταία πέντε χρόνια, που περιγράφει ως παραλυσία και αφωνία στην άσκηση πρωτοκαθεδρίας στην περιοχή.
Ως αντίδραση, ζητεί από την Ελληνική Κυβέρνηση την επαναφορά τριμερών και τετραμερών σχημάτων συνεργασίας και την προώθηση αποφασιστικών μέτρων, όπως την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Παράλληλα ασκεί έντονη κριτική για την συνάντηση του ΥΠΕΞ Γεραπετρίτη με τον μεταβατικό ΥΠΕΞ της Συρίας Asaad Al-Shaiban, χαρακτηρίζοντας τη στάση αυτή λανθασμένη μπροστά στις διώξεις χριστιανικών κοινοτήτων και ζητώντας ουσιαστική στήριξη και διεθνή κινητοποίηση.
Από ηθική οπτική, η δημόσια δράση πρέπει να υπακούει σε αρχές που γίνονται κανόνας για όλους: προστασία της αξιοπρέπειας και της ζωής, σεβασμός των δικαιωμάτων των καταπιεσμένων και σταθερή τήρηση των διεθνών δεσμεύσεων. Η πολιτική οφείλει να καθοδηγείται από καθήκοντα και καθολικά κριτήρια δικαίου, όχι από βραχυπρόθεσμα συμφέροντα ή ιδιοτέλεια. Στην πράξη αυτό σημαίνει άμεση ενίσχυση διπλωματικών σχημάτων, διαφάνεια στις αποφάσεις, ενεργή προστασία των ευάλωτων κοινοτήτων, προώθηση κυρώσεων κατά υπευθύνων εγκλημάτων και υπεύθυνη διαχείριση φυσικών πόρων ώστε να διασφαλίζεται το κοινό καλό και η περιβαλλοντική βιωσιμότητα.