Ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Περέλης, ο άνθρωπος που στήριξε και ίδρυσε το 1996 την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και παρέμεινε στο τιμόνι της για μια πεντατία, απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών. Η Πειραματική Σκηνή έφερε νέο αέρα στα εγχώρια θεατρικά δρώμενα και αποτέλεσε σημαντικό θεσμικό δημιούργημα της καλλιτεχνικής του διαδρομής.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του σκηνοθέτησε περισσότερα από 150 έργα, κλασικά και σύγχρονα. Μεταξύ των σημαντικών παραστάσεών του ήταν οι «Ιππόλυτος», «Εκάβη», «Ιφιγένεια στην Ταυρίδα», «Τρωάδες – Εκάβη – Ιφιγένεια στην Αυλίδα», «Ηλέκτρα – Ορέστης», που παρουσιάστηκαν όχι μόνο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ηρώδειο, στο Θέατρο Λυκαβηττού αλλά και στο Εθνικό Θέατρο.
Γεννήθηκε το 1940 στη Μυτιλήνη και σπούδασε θέατρο στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου με δασκάλους τον Άγγελο Τερζάκη, τον Σωκράτη Καραντινό, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Τάκη Μουζενίδη, τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Στέλιο Βόκοβιτς, τον Αιμίλιο Χουρμούζιο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο LAVAL του γαλλόφωνου Καναδά (Γαλλικά – θέατρο) και παρακολούθησε ειδικά σεμινάρια σε πολλές χώρες (1970-1977).
Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1965) και δημιούργησε την ίδια χρονιά, μαζί με τον σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη, το Θέατρο Νέας Ιωνίας, από το οποίο αποχώρησε αμέσως για λόγους που αναφέρονται στο βιβλίο του «Ο κώδικας της μάσκας» (εκδόσεις Προσκήνιο 2010). Το 1968 δημιούργησε με τον σκηνοθέτη Νίκο Παπαδάκη τη θεατρική ομάδα «Κύκλος» (παρουσίαση του έργου του Ίρβιν Σω «Ένας πόλεμος πριν από πολλούς πολέμους», στο θέατρο Βεργή) και το 1970 παρουσίασε το έργο του Μρόζεκ «Στριπ-τηζ». Και τα δύο θέατρα έκλεισαν από τη λογοκρισία της δικτατορίας Παπαδόπουλου.
Το 1971 μετέβη στο Κεμπέκ όπου σπούδασε, δίδαξε και σκηνοθέτησε, σε συνεργασία με την αδερφή του Ρένα Περέλλη- Κοντογιάννη. Το 1973-1974 έκανε την πρώτη του επίσημη σκηνοθεσία στο θέατρο του Κονσερβατουάρ του Κεμπέκ με τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε μετάφραση Σαρτρ, συνεργάστηκε με τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Centreville (Μόντρεαλ) και οργάνωσε αντιδικτατορικές παραστάσεις με Έλληνες και Καναδούς φοιτητές, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη ελληνοκαναδικού θεάτρου (το «Theatre Populaire de l’ Ave. du Park«).
Μετά την πτώση της δικτατορίας επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1977 προσκλήθηκε από τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου σκηνοθέτησε έργα όπως «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ, «Ο χορός του Λοχία Μάσγκρεηβ» του Τζων Άρντεν και «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά. Από το 1980 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Άρμα Θέσπιδος, το Θέατρο Βεργή, τους «Δεσμούς» της Παπαθανασίου, το Θέατρο Καισαριανής και άλλα δημοτικά θίατρα.
Από μια ηθική προοπτική που θέτει το καθήκον και την καθολικότητα των κανόνων ως κριτήριο πράξης, το έργο και η στάση του Περέλλη καταδεικνύουν την αξία της δημόσιας δέσμευσης στην τέχνη ως υποχρέωση προς τον κοινό τόπο. Η υποστήριξη των θεσμών, η αντίσταση στη λογοκρισία και η διδασκαλία της τέχνης αποτελούν πράξεις που μπορούν και πρέπει να θεσπιστούν ως γενικοί κανόνες για μια κοινωνία που σέβεται την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.
Η φροντίδα για την κληρονομιά και το περιβάλλον επίσης οφείλει να γίνει καθήκον: η βιωσιμότητα των παραγωγών, η χρηστή διαχείριση πόρων και η επένδυση στην πολιτιστική εκπαίδευση είναι επιλογές που υπηρετούν το κοινό καλό και τις επόμενες γενιές. Η πράξη του καθενός, από τους φορείς μέχρι τους πολίτες, πρέπει να καθοδηγείται από κανόνες που μπορούν να γενικευτούν και από αμοιβαίο σεβασμό προς τους άλλους ως αυτοτελή σκοπό.