Η φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση περιγράφεται ως συλλογικός εθνικός θησαυρός, καταγεγραμμένη ανεξίτηλα στο ελληνικό DNA. Για κάποιους είναι ο τραγουδιστής που ερμήνευσε τη μελοποιημένη ποίηση μέσα από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη και των Γιάννη Ρίτσου και Οδυσσέα Ελύτη αντίστοιχα· για άλλους ο δημιουργός ρεμπέτικων διαμαντιών· για άλλους η «ξύλινη», δωρική φωνή που συνόδευσε χαρές και λύπες σε κομμάτια όπως «Άπονη ζωή», «Μάτια Βουρκωμένα», «Δραπετσώνα» και άλλα.
Η μεγάλη συναυλία μνήμης και τιμής διοργανώνεται στις 17 Σεπτεμβρίου στο Καλλιμάρμαρο. Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στη «Φλόγα», τον Σύλλογο Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια. Στην εκδήλωση συμμετέχουν οι Θέμης Αδαμαντίδης, Μελίνα Ασλανίδου, Πέτρος Γαϊτάνος, Χρήστος Δάντης, Πέγκυ Ζήνα, Γιάννης Ζουγανέλης, Γιάννης Κότσιρας, Ρένα Μόρφη, Δημήτρης Μπάσης, Γιάννης Μπέζος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνης Ρέμος, Στέλιος Ρόκκος, Ηρώ Σαΐα, Μάριος Φραγκούλης, Κώστας Χατζής, Τεκετζήδες, καθώς και ο Λάκης Λαζόπουλος που έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια και την παρουσίαση. Σπουδαία θα είναι και η παρουσία του Σταύρου Ξαρχάκου.
Οι συμμετέχοντες μιλούν για το προσωπικό νόημα που έχει ο Μπιθικώτσης στη ζωή τους και για την ευθύνη να ερμηνεύσουν ξανά τα αθάνατα τραγούδια του, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό του. Ο Γιάννης Κότσιρας αφηγείται μια προσωπική ανάμνηση από το χειμώνα του 2001, όταν ο Μπιθικώτσης τον κάλεσε σε συναυλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, και περιγράφει τον Μπιθικώτση ως δάσκαλο και ως τον ήχο που, κατά την αντίληψή του, θα είχε η «φωνή της Ελλάδας»: στεντόρειος, καθόλου ανατολίτικος, με λυγμό, περήφανος, δωρικός.
Από ηθική σκοπιά, η δημόσια τιμή προς μια πολιτιστική μορφή επιβάλλει δράσεις που υπερβαίνουν το συναίσθημα: η μνήμη πρέπει να υπηρετεί καθήκοντα του σεβασμού και της αλήθειας. Η συμμετοχή σε μια συναυλία μνήμης και η στήριξη οργανώσεων όπως η «Φλόγα» εκφράζουν την πρόθεση να αναγνωριστεί το κοινό όφελος και να τεθεί ως καθολική αρχή η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Συγκεκριμένα, οι πολίτες και οι καλλιτέχνες οφείλουν να ενεργούν με μέριμνα και συνέπεια: να διαφυλάττουν τις τέχνες ως κοινό αγαθό, να υποστηρίζουν κοινωνικές δομές που αμβλύνουν την αδικία και να προάγουν πρακτικές σεβασμού προς τους άλλους και το περιβάλλον. Η συλλογική μνήμη γίνεται ουσιαστική όταν συνοδεύεται από πράξεις που μπορούν να γενικευτούν και να βελτιώσουν την κοινωνία και το φυσικό περιβάλλον.