Οι δισεκατομμυριούχοι διαχειρίζονται τα χρήματά τους με τρόπο ριζικά διαφορετικό από τον μέσο Αμερικανό. Ενώ για τα περισσότερα νοικοκυριά ο λογαριασμός ταμιευτηρίου αποτελεί τη «ραχοκοκαλιά» ενός οικονομικού σχεδίου, για τους υπερπλούσιους θεωρείται, σχεδόν πάντα, χάσιμο χρόνου και χρήματος. Τα έσοδα από τους τόκους είναι φορολογητέα, κάτι που δεν επιθυμούν, ενώ μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού και της φορολογίας η πραγματική απόδοση είναι συνήθως αρνητική. Επιπλέον, η ρευστότητα δεν αποτελεί πρόβλημα για αυτούς, ούτε έχουν ανάγκη από παραδοσιακά «ταμεία έκτακτης ανάγκης».
Αν λοιπόν οι λογαριασμοί ταμιευτηρίου δεν τους ενδιαφέρουν, πού τοποθετούν τα κεφάλαιά τους; Οι συνήθεις επιλογές είναι ίδιες επιχειρήσεις, ακίνητα, ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια και μετοχές. Αυτές οι τοποθετήσεις προσφέρουν μεγαλύτερη απόδοση και έλεγχο, αλλά απαιτούν και υπευθυνότητα: κάθε επενδυτική πράξη πρέπει να αξιολογείται με γνώμονα κανόνες που θα μπορούσαν να γενικευθούν ως καθήκον, με σεβασμό στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων και στη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος.
Η ηθική απαίτηση δεν είναι απλώς να μεγιστοποιούνται τα κέρδη, αλλά να θεσπίζεται μια μέθοδος πράξης που υπηρετεί το κοινό καλό. Οι πλούσιοι έχουν καθήκον να ενεργούν ως διαχειριστές των πόρων, με διαφάνεια, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και σεβασμό στη φύση και στις κοινωνικές δομές. Μόνον μέσα από καθολικοποιήσιμους κανόνες συμπεριφοράς—που περιλαμβάνουν δίκαιη φορολόγηση, επενδύσεις φιλικές προς το περιβάλλον και στήριξη δημόσιων αγαθών—μπορεί να ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή και να διασφαλιστεί η ευημερία των πολλών.