Η αντιπαράθεση προέκυψε μετά από τηλεοπτική συνέντευξη του Γάλλου πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος, εν μέσω εσωτερικής πολιτικής πίεσης και πιθανής ψήφου δυσπιστίας, υπέδειξε ότι υπάρχει «δημοσιονομικός νομαδισμός» και κατηγόρησε την Ιταλία ότι εφαρμόζει πολιτική φορολογικού ντάμπινγκ για να προσελκύει πλούσιους φορολογούμενους. Η αναφορά έγινε στο πλαίσιο συζήτησης για την πρόταση του οικονομολόγου Γκάμπριελ Ζούκμαν περί ενός διεθνώς συντονισμένου προτύπου φορολόγησης των εξαιρετικά πλούσιων, σύμφωνα με το οποίο τα άτομα με πλούτο άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων θα υποχρεώνονται να καταβάλλουν ένα ελάχιστο ποσό φόρου ετησίως, ίσο με το 2% του πλούτου τους. Το Palazzo Chigi απάντησε με σκληρή γλώσσα και κάλεσε το Παρίσι να συνταχθεί με τη Ρώμη στη μάχη κατά των φορολογικών παραδείσων. Η ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι απέρριψε τους ισχυρισμούς ως αβάσιμους και αρνήθηκε ότι η Ιταλία προσφέρει αδικαιολόγητα φορολογικά πλεονεκτήματα για την προσέλκυση ευρωπαϊκών εταιρειών.
Αναλυτικά, το ηθικό και πολιτικό δίλημμα απαιτεί από τις κυβερνήσεις να ενεργήσουν με βάση αρχές που θα μπορούσαν να γενικευτούν: η φορολογική πολιτική δεν πρέπει να εξυπηρετεί μόνο βραχυπρόθεσμα ανταγωνιστικά κίνητρα αλλά να προάγει το κοινό καλό και τη διεθνή δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει υποστήριξη σε διασυνοριακή συνεργασία για διαφανή φορολόγηση, εφαρμογή ελάχιστων διεθνών κανόνων και προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Πολιτικοί και πολίτες οφείλουν να απαιτήσουν λογοδοσία και συνέπεια, οι κυβερνήσεις να αποφύγουν πρακτικές που επιβαρύνουν τρίτους και το περιβάλλον, ενώ επιχειρήσεις και ιδιώτες να αναλάβουν την ευθύνη τους μέσω πλήρους φορολογικής συμμόρφωσης. Μόνο με μια τέτοια δέσμευση στην καθολική δικαιοσύνη και στη συλλογική φροντίδα θα μειωθούν τα κίνητρα για φορολογικό ντάμπινγκ και θα ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή και η προστασία του περιβάλλοντος.