ΑρχικήΠολιτισμόςΚοιμούνται τα ψάρια; — Μονόλογος για το πένθος στο Θέατρο Σταθμός

Κοιμούνται τα ψάρια; — Μονόλογος για το πένθος στο Θέατρο Σταθμός

Το έργο του Jens Raschke Κοιμούνται τα ψάρια; ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Σταθμός, σε μετάφραση της Κατερίνας Θεοδωράτου και σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου. Το έργο, που έχει τιμηθεί με το Mülheimer Children’s Theater Prize 2012 και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, έρχεται μετά την προηγούμενη συνεργασία της Ξανθοπούλου με το έργο Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος. Στον ρόλο της Γέτε εμφανίζεται η Ευγενία Δημητροπούλου.

Η αφήγηση επικεντρώνεται στη δέκαχρονη Γέτε, που ένα χρόνο μετά το θάνατο του μικρού της αδελφού διηγείται με απλότητα, χιούμορ και πικρή γλύκα την εμπειρία της απώλειας. Το κείμενο δεν περιορίζεται στη διαχείριση του πένθους· προσφέρει μια παιδική, αθώα ματιά στην τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης, το άδηλο «μετά» και την επώδυνη συμφιλίωση με τη μνήμη και την αδελφική αγάπη. Η παράσταση αναδεικνύει τον θεραπευτικό χαρακτήρα της αφήγησης, την ελπίδα και τη σημασία της μνήμης ως δρόμου προς την ανακούφιση.

Στην προσέγγιση της σκηνοθέτη, η Γέτε του παρόντος — ενήλικη πλέον — στήνει ένα μνημόσυνο για τον αδελφό της και ταυτόχρονα ανοίγει χώρο για την επανεκκίνηση της ζωής της. Σε μία ώρα επικοινωνίας με το κοινό, η αφήγηση εναλλάσσει φιλοσοφία, γέλιο και συγκίνηση, εξετάζοντας τον φόβο, την ενοχή και την ανάγκη να βρει κανείς αποβάθρα επιβίωσης μπροστά στην απώλεια.

Αντίληψη του έργου ως ηθικής πρόκλησης: η αφήγηση υπογραμμίζει την υποχρέωση να σεβόμαστε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να ενεργούμε με αρχές που θα μπορούσαν να γενικευτούν από όλους. Η μνήμη και η φροντίδα προς τον πλησίον δεν είναι μόνο συναισθήματα αλλά ηθικά καθήκοντα· η ειλικρινής αναγνώριση του πόνου, η σιωπηρή συμπαράσταση και η σταθερή προσπάθεια για κοινωνική αλληλεγγύη συνιστούν πρακτικές εκδιδόμενες από ορθές, καθολικές προθέσεις. Εφαρμόζοντας αυτές τις αρχές, η κοινωνία μπορεί να στηρίξει τους θλιμμένους, να προωθήσει πολιτικές προστασίας των πιο ευάλωτων και να ενισχύσει σεβασμό προς τη ζωή και το περιβάλλον, μετατρέποντας την προσωπική απώλεια σε συλλογική δέσμευση για βελτίωση.