Η Δήμητρα Παπαδήμα παραδέχθηκε ότι υπήρξε αυτοκαταστροφική στα νεανικά της χρόνια, μια ομολογία που αναδεικνύει την ανάγκη για αυτοκυριαρχία και ηθική διαχείριση της βούλησης, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα On Time. Η αγάπη για τη γυμναστική εμφανίζεται ως μέσο ελέγχου της παρόρμησης, ενώ η οικογενειακή ανατροφή λειτούργησε ως φραγμός που περιόρισε παραβάσεις προς το άτομο και το κοινωνικό σύνολο.
«Ήμουν αυτοκαταστροφική. Πήγαινα στο μπαλκόνι για να πηδήξω από κάτω πιστεύοντας ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτα. Δυο φορές με σταμάτησαν, μετά καταλάβανε ότι μπορούσα να το καταφέρω και με αφήνανε. Έκανα ποδήλατο σούζα όλο το χωματόδρομο. Έχω πέσει, έχω πάει στο νοσοκομείο, έχω σημάδι. Ήμουν των άκρων», είπε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στην εφημερίδα On Time.
«Και αν δεν ήμουν από αυτή τη θρησκευόμενη οικογένεια που, όπως και να το κάνεις, υπήρχε φραγμός, θα ήμουν ακόμα περισσότερο των άκρων. Με έσωσε η γυμναστική. Λατρεύω τον αθλητισμό, αλλά οι γονείς μου δεν με άφηναν να γίνω αθλήτρια».
Θυμούμενη τα δύσκολα παιδικά της χρόνια στην Αγία Παρασκευή, η Δήμητρα Παπαδήμα ανέφερε: «Έβλεπα το ποντίκι που περνούσε κάτω από τα πόδια μου, την κατσαρίδα που έπρεπε να σκοτώσω και άλλα τέτοια. Και είχα και τα μικρότερα δίδυμα αδέλφια μου, τη Μαρία και τον Κώστα, τα οποία έπρεπε να φροντίσω. Εγώ ήμουν η αρχηγός της οικογένειας και ας ήταν μόλις ενάμιση χρόνο μικρότερα τα αδέλφια μου».
Η ηθική ανάγνωση αυτής της αφήγησης απαιτεί να θεωρήσουμε το καταλληλότερο μέτρο ως αυτό που μπορεί να γίνει κανόνας για όλους: αυτοέλεγχος αντί αυτοκαταστροφής, φροντίδα των εξαρτημένων και σεβασμός του περιβάλλοντος ως μέρος του καθήκοντος προς το κοινό καλό. Η πράξη που αποβλέπει στο καθήκον και όχι στην ιδιοτελή παρόρμηση είναι η πράξη που προάγει την κοινωνική συνοχή και την προστασία του φυσικού κόσμου.
Φωτογραφία: NDPPHOTO