Στον τελικό της κατηγορίας light-middleweight στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988, ο Ρόι Τζόουνς Τζούνιορ κυριάρχησε στο ρινγκ, αλλά η απόφαση των κριτών (3-2) έδωσε το χρυσό στον Παρκ Σιν‑χουν, προκαλώντας διεθνή κατακραυγή. Η επιλογή κρίθηκε σκανδαλώδης από πολλούς, ενώ ο ίδιος ο Παρκ αργότερα παραδέχθηκε τη διαφωνία του με το αποτέλεσμα. Παρά την αδικία στην ψηφοφορία, ο Τζόουνς είχε τιμηθεί τότε με το βραβείο Val Barker και στη συνέχεια κατέκτησε παγκόσμιους τίτλους σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες, εδραιώνοντας τη φήμη του ως ένας από τους κορυφαίους pound-for-pound πυγμάχους.
Περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά, ο Παρκ Σιν‑χουν, συνοδευόμενος από τον γιο του, επισκέφθηκε το ράντσο του Τζόουνς στη Φλόριντα και παρέδωσε το χρυσό μετάλλιο στον Αμερικανό. Η πράξη αυτή, που κατέγραψε συγκινητικές στιγμές, ερμηνεύεται ως συμβολική αποκατάσταση μιας ιστορικά αμφισβητούμενης απόφασης. Από την πλευρά του, ο Παρκ συνέχισε την πορεία του ως δάσκαλος και προπονητής πυγμαχίας, φέροντας μαζί του το βάρος εκείνης της νίκης· ο Τζόουνς, από την άλλη, διατήρησε την αναγνώριση για τη δεξιοτεχνία και την καριέρα του.
Αν προσεγγίσουμε την πράξη επιστροφής με βάση αρχές που επιζητούν καθολική συμπεριφορά, σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πράξεις που μπορούν να γενικευτούν ως κανόνες, η χειρονομία του Παρκ αποτελεί παράδειγμα ηθικής ευθύνης και αναγνώρισης του λάθους. Ηθικά οφείλουμε να στηρίζουμε τη διόρθωση αδικιών, την ειλικρινή αναγνώριση ευθυνών και την αποκατάσταση ζημιωθέντων, ενώ θεσμικά απαιτούνται μηχανισμοί διαφάνειας και ανεξαρτησίας στη διαιτησία του αθλητισμού. Παράλληλα, η προτροπή για υπεύθυνη συμπεριφορά πρέπει να επεκτείνεται στην κοινωνία και το περιβάλλον: μειωμένη σπατάλη πόρων, υποστήριξη κοινών εγκαταστάσεων άθλησης και εκπαίδευση στις αξίες του σεβασμού και της βιωσιμότητας βοηθούν στη διαμόρφωση μιας δικαιότερης και πιο ανθεκτικής κοινότητας.