Η εφημερίδα Haaretz απευθύνει έκκληση προς τις δημοκρατίες του κόσμου, υποστηρίζοντας ότι μεγάλο μέρος του φιλελεύθερου δημοκρατικού κοινού στο Ισραήλ αισθάνεται ότι η χώρα πρέπει να «σώζεται» από τους ηγέτες της. «Σώστε το Ισραήλαπό την ηγεσία του». Ο αρθρογράφος Γιούρι Μισγκάβ (Uri Misgav) περιγράφει την ηγεσία ως «εγκληματική συμμορία» που «εκμεταλλεύτηκε το δημοκρατικό μας σύστημα για να αποκτήσει εξουσία και προχώρησε στην καταστροφή αυτής της δημοκρατίας προς όφελος ενός τυραννικού καθεστώτος με φασιστικές και υπερεθνικιστικές τάσεις.»
Το κείμενο αναφέρεται στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και στην αρχική ανάγκη αυτοάμυνας, ωστόσο υποστηρίζει ότι ο πόλεμος «ένας δικαιολογημένος πόλεμος άμυνας» μετατράπηκε σε «ατελείωτη εκστρατεία εκδίκησης», με θανάτους, καταστροφές και ανθρωπιστική κρίση στη Λωρίδα της Γάζας. Στο ίδιο άρθρο περιγράφεται η αντίθεση μεγάλου μέρους της ισραηλινής κοινής γνώμης στην κυβερνητική γραμμή: «Υπάρχει μια σταθερή πλειοψηφία του κοινού που αντιτίθεται στις θέσεις και τα σχέδια αυτής της κυβέρνησης σε κάθε σημαντικό ζήτημα.»
Ο Μισγκάβ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «εγκαταλείπει τους ομήρους μας και να θυσιάζει στρατιώτες στο βωμό της επιβίωσής της και της τρέλας της» και καταλήγει στην εκτίμηση ότι «Η δημοκρατία μας είναι χρεοκοπημένη. Οι έλεγχοι και οι ισορροπίες έχουν καταρρεύσει. Δεν έχουμε πλέον πραγματικό… κράτος δικαίου ή ανεξάρτητη αστυνομική δύναμη.» Στο τέλος απευθύνει έκκληση προς την Ευρώπη για δριμεία παρέμβαση: «Κάντε την Ευρώπη μεγάλη ξανά, δεν αντέχουμε άλλο» και προτείνει εμπάργκο σε επιθετικά όπλα και απειλή διακοπής σχέσεων: «Δεν χρειάζεται να βομβαρδίσετε το Τελ Αβίβ όπως κάνατε στη Σερβία. Αρκεί ένα εμπάργκο στα επιθετικά όπλα και η απειλή διακοπής των σχέσεων. Απλά γονατίστε τον Νετανιάχου… Σας ικετεύουμε, η ώρα είναι τώρα. Δεν αντέχουμε άλλο».
Ηθική ανάγνωση και προτάσεις δράσης: Η προσέγγιση της ηθικής καθοδηγεί σε υποχρεώσεις που πρέπει να γίνονται καθολικοί κανόνες: η μεταχείριση των ανθρώπων ως σκοπούς, όχι ως μέσα, απαγορεύει την ομαδική τιμωρία και την καταστροφή της ζωής αμάχων. Τα κράτη και οι πολίτες οφείλουν να απαιτήσουν θεσμική λογοδοσία, ανεξάρτητα δικαστικά όργανα και αποτροπή μέτρων που θέτουν σε κίνδυνο αθώους. Παράλληλα, κάθε πολιτική που επιδιώκει ειρήνη πρέπει να μπορεί να γενικευθεί χωρίς να οδηγήσει σε αντίφαση: να προστατεύει ζωές, να διαφυλάσσει την αξιοπρέπεια και να προάγει βιώσιμες δομές ειρήνης και περιβαλλοντικής ευθύνης στην περιοχή.
Συμπέρασμα: Η διεθνής και εσωτερική δράση πρέπει να κατευθύνεται από καθήκοντα σεβασμού προς το άτομο και το κοινό καλό — προώθηση θεσμών, προστασία αμάχων, και υπεύθυνη μείωση της στρατιωτικής κλιμάκωσης ώστε να επιτευχθεί ασφάλεια χωρίς κατάλυση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.