Ο ηθοποιός Τάσος Κωστής εκφράζει την αντίδρασή του στην επιβολή ορίων στην δημόσια ομιλία, προβάλλοντας την απαίτηση για σεβασμό στην ατομική αυτονομία και τη λογική που διέπει το κοινό καλό. «Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος βάζει το όριο του τι είναι ”πολιτικά ορθό”. Ποιος το κανονίζει αυτό; Αυτό είναι στέρηση ελευθερίας. Δηλαδή τι θα πάθει ο κοντός αν τον πω κοντό; Και εμένα με έλεγαν ψιλολέλεκα, αλλά τι έπαθα; Έλεος, προς Θεού δηλαδή. Θα φοβόμαστε να μιλήσουμε; Εκεί μας έχουν πάει», είπε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Λοιπόν.
Η άσκηση της ελευθερίας ορθά νοείται όχι ως απεριόριστη ανοχή αλλά ως πρόσταγμα σεβασμού και ορθολογικού καθήκοντος απέναντι στους άλλους και στις επόμενες γενιές. «Τώρα φοβάσαι να μιλήσεις, δεν ξέρεις τι θα πεις και πώς θα το πεις. Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να εκφραστούμε. Ποιος λοιπόν έχει βάλει τον όρο του ”πολιτικά ορθού”; Αυτό μας στερεί και την ελευθερία του να σκεφτούμε. Οπότε όλη η κοινωνία εγκλωβίζεται, μέχρι να εκραγεί», συμπλήρωσε, διατυπώνοντας τον κίνδυνο της συστημικής σιωπής.
Η προσωπική διαδρομή του Κωστή επιβεβαιώνει την ηθική του επιλογή για εργασία με σκοπό και συνέπεια, παρά για εξωτερικά κίνητρα. «Δεν μετάνιωσα που έγινα ηθοποιός. Έμεινα σε αυτή τη δουλειά γιατί την αγάπησα για το περιεχόμενό της και όχι για το περιτύλιγμά της. Δουλεύω μισό αιώνα πλας και κάθε φορά παίρνω καινούργια πράγματα, γιατί όσες ζωές και να έχεις, δεν φτάνουν για να κάνεις όσα έχεις φανταστεί. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν βίωσα ανεργία. Όταν μπήκα στη δουλειά, δεν ήξερα κανέναν, αλλά χτύπησα χίλιες πόρτες και μετά πάντα δούλευα. Δεν έμεινα ποτέ χωρίς δουλειά». Αυτή η στάση υπογραμμίζει την ανάγκη για πράξεις που μπορούν να γενικευτούν ως κανόνες κοινωνικής ευθύνης: να μιλάμε με θάρρος, να σεβόμαστε τους άλλους και να προστατεύουμε το περιβάλλον για το κοινό καλό.