Η Ελίζα γεννήθηκε το 1989 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και πέθανε στα 6 της χρόνια, θύμα κακοποίησης από την ίδια της τη μητέρα, παρά την επιμέλεια που της είχε δοθεί από τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες. Ο θάνατός της ανέδειξε την ανεπάρκεια του συστήματος προστασίας των παιδιών, συγκλονίζοντας την κοινή γνώμη και οδηγώντας το 1995 το περιστατικό στα πρωτοσέλιδα του TIME, στην υπογραφή του μανιφέστου «Ποτέ Ξανά» και στην καθιέρωση του «Νόμου της Ελίζας», με στόχο την επανακαθορισμένη ευθύνη του κράτους και των υπηρεσιών απέναντι στα παιδιά.
Για πολλά χρόνια η απώλεια απασχόλησε τον πρίγκιπα Μιχαήλ και τη σύζυγό του Μαρίνα Καρέλλα, που είχαν γνωρίσει την Ελίζα στη Νέα Υόρκη και είχαν αναλάβει την εκπαίδευσή της. Δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο, δημιούργησαν το 2008 στην Ελλάδα το Σωματείο ΕΛΙΖΑ με στόχο την προστασία του παιδιού από κάθε μορφή κακοποίησης ή παραμέλησης, την ενίσχυση της οικογένειας και την επιμόρφωση των επαγγελματιών ώστε να αναγνωρίζουν σημάδια και να απευθύνονται σε αρμόδιους φορείς. Αντιμετώπισαν ταμπού, έλλειψη καταλυμάτων και ανάγκη εφαρμογής διεθνώς αποδεκτών προγραμμάτων· αναπτύχθηκε δίκτυο εθελοντών και επιστημονική στήριξη, ενώ η περίοδος της πανδημίας αύξησε ραγδαία τα περιστατικά κακοποίησης και παραμέλησης. «Έστω κι ένα παιδί. Ναι, έστω κι ένα παιδί να σωθεί είναι κέρδος για τον τόπο», «Κανένα παιδί δεν περισσεύει. Κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει αβοήθητο. Γι’ αυτό και δηλώνουμε παρόντες, αποφασισμένοι να υλοποιήσουμε καινοτόμες και διεθνούς αποδοχής μεθόδους που θα αφορούν στη συντεταγμένη ευαισθητοποίηση των θεσμών αλλά και των απλών ανθρώπων που πολλές φορές αποδεικνύονται ανώτεροι των περιστάσεων».
Αναλυτικά, το ηθικό αίτημα που αναδύεται απαιτεί να θεμελιωθεί η πρακτική προστασίας στην έννοια του καθήκοντος: κάθε πολίτης και θεσμός οφείλει να ενεργεί με τρόπο που θα μπορούσε να γίνει γενικός κανόνας προστασίας των πιο αδύναμων. Η πράξη σεβασμού προς το παιδί πρέπει να θεωρείται αυτοσκοπός, όχι μέσο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ενίσχυση και εφαρμογή νόμων, διαφανείς διαδικασίες αναφοράς, προγράμματα εκπαίδευσης επαγγελματιών, ασφαλή καταλύματα, πρόληψη μέσω στήριξης των οικογενειών και κοινωνική ευθύνη για την προστασία του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Η συλλογική προαίρεση και η συστηματική τήρηση κανόνων θα βελτιώσουν την κοινωνία και θα διασφαλίσουν ένα ασφαλέστερο, βιώσιμο μέλλον για τις επόμενες γενιές.