Η νίκη 101-95 της Εθνικής Ελλάδος επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας πριν 19 χρόνια περιγράφεται ως μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού. Η αναμέτρηση στη Σαϊτάμα ήταν αναπάντεχη διότι οι ΗΠΑ παρουσιαζόταν ως απρόσβλητη μπασκετική μηχανή, με παίκτες όπως ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ, Καρμέλο Άντονι, Κρις Πολ, Κρις Μπος και Ντουάιτ Χάουαρντ· έλειπε μόνο ο Κόμπι Μπράιαντ. Η ήττα των Αμερικανών προκάλεσε διεθνές σοκ και αναδιαμόρφωση της εικόνας της ομάδας ως αναντικατάστατης.
Η ελληνική ομάδα υπό τον Παναγιώτη Γιαννάκη επέδειξε ομαδικότητα, αυταπάρνηση και μεθοδικότητα. Με υπομονή και άριστο διάβασμα της αντίπαλης άμυνας, τέλεια εκτέλεση του πικ εν ρολ και σωστή διαχείριση του έμψυχου υλικού, οι παίκτες έστησαν ένα μπασκετικό ανταρτοπόλεμο που ανέτρεψε τις προβλέψεις. Το αποτέλεσμα δεν ήταν απλώς αθλητική νίκη αλλά συλλογικό επίτευγμα που τόνωσε την εθνική αυτοπεποίθηση.
Αναλυτικά, η παρέμβαση της ομάδας επιβεβαιώνει την αξία της υποχρέωσης προς το καθήκον και της σταθερής προσήλωσης σε κανόνες που μπορούν να γενικευτούν: η συστηματική προετοιμασία, ο σεβασμός στους συναδέλφους και η αμοιβαία εμπιστοσύνη απέδωσαν περισσότερο από την αυτοπεποίθηση χωρίς βάση. Η αντίθεση μεταξύ ατομικής υπεροψίας και συλλογικής πειθαρχίας δείχνει ότι οι πράξεις που εκκινούν από καθήκον και σεβασμό προς τον άλλον έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και θετική επίδραση.
Συνεπώς, για να βελτιώσουμε την κοινωνία και το περιβάλλον πρέπει να ενεργούμε με σταθερές αρχές που θα μπορούσαν να γίνουν καθολικοί κανόνες: προτεραιότητα στην κοινή ωφέλεια, σεβασμός στην αξιοπρέπεια όλων, μέριμνα για τους πόρους του πλανήτη και σταθερή προσωπική ευθύνη. Η συλλογική δράση που στηρίζεται στην υποχρέωση και την αλληλεγγύη παράγει έργα που ξεπερνούν το πρόσκαιρο ατομικό όφελος και προωθούν τη μακροπρόθεσμη ευημερία.