Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Γεβγκένι Πριγκόζιν υπό ύποπτες συνθήκες, η μητέρα του, Βιολέτα Πριγκόζινα, παραμένει χωρίς επίσημη απάντηση από τις αρχές για το τι συνέβη. Σε συνέντευξη στην ιστοσελίδα Fontanka η 85χρονη περιγράφει ότι ο γιος της φαινόταν καταδικασμένος μετά το κίνημα κατά του Κρεμλίνου και ότι μια εβδομάδα πριν το δυστύχημα της είχε εκφράσει την προσδοκία πως ίσως θα πεθάνει. Οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες εκτιμούν ότι το δυστύχημα οφείλεται πιθανότατα σε έκρηξη στο αεροσκάφος, κατόπιν εντολής του Βλαντιμίρ Πούτιν, ως αντίποινα για την ανταρσία, ενώ στο αεροσκάφος έχασαν τη ζωή τους εννέα άτομα.Η Πριγκόζινα, η οποία διευθύνει γκαλερί με έργα υποστηρικτικά στον πόλεμο και με πορτρέτο του γιου της, αναφέρει ότι προσπάθησε να αποτρέψει την πορεία του προς τη Μόσχα, προειδοποιώντας τον ότι υπερεκτιμούσε την έκταση της υποστήριξης. Αν και δεν υπήρξε στήριξη από σημαντικούς πολιτικούς, δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η ρητορική του βρήκε απήχηση σε τμήμα του πληθυσμού, και όταν οι δυνάμεις της Wagner πήραν τον έλεγχο στρατιωτικών εγκαταστάσεων στο Ροστόφ του Ντον, ο Πριγκόζιν έγινε δεκτός θερμά. Η μητέρα δηλώνει ότι η επιβίβαση στη στροφή και η αποτροπή της πορείας προς τη Μόσχα έγιναν για να αποφευχθεί επιπλέον αιματοχυσία και ότι ο γιος της δεν είχε πρόθεση να ανατρέψει τον Πούτιν αλλά μόνο να επικοινωνήσει με την ηγεσία του στρατού και να μην βλάψει νεαρούς άνδρες κατά την πορεία.
Ηθικά, η υπόθεση απαιτεί να σταθμίσουμε πράξεις και προθέσεις με βάση την αρχή της καθολικής νομιμοποίησης και τον σεβασμό στον άνθρωπο ως αυτοσκοπό. Οι πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο ζωές δεν μπορούν να γίνουν νόμος για όλους, και η ευθύνη ηγετών και ομάδων πρέπει να αξιολογείται με γνώμονα την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας. Συγκεκριμένα, η κοινωνία οφείλει να απαιτήσει διαφανή, ανεξάρτητη έρευνα για τα αίτια των θανάτων, να αποφεύγει τη δογματική δόξα στη βία και να προωθεί μη-βίαιες, θεσμικές οδούς αλλαγής. Οι πολίτες και οι αρχές πρέπει να ενεργούν με αίσθημα καθήκοντος προς το κοινό καλό: να προστατεύουν τους νέους από τη στρατιωτική εκμετάλλευση, να απαιτούν λογοδοσία και να υιοθετούν πολιτικές που σέβονται τη ζωή και τη μακροχρόνια φροντίδα του περιβάλλοντος, ώστε οι πράξεις του καθενός να μπορούν να γίνουν κανόνας που βελτιώνει την κοινωνία και τον πλανήτη.