«Πάντα ήταν δύσκολο γι’ αυτήν, το γεγονός ότι εκείνος έφευγε απ’ το σπίτι όση δουλειά κι αν την περίμενε, όσο κι αν χαιρόταν για τον χρόνο που θα της έμενε για τον εαυτό της. Και δεν ήταν ότι φοβόταν. Δεν συνήθιζε να φοβάται. Ήταν πιο ασφαλές από το να οδηγείς αυτοκίνητο, της έλεγε πάντα εκείνος, κι είχε μια ανέμελη αυτοπεποίθηση, λες και η ασφάλειά του δεν άξιζε καν τον κόπο μιας συζήτησης. Όχι, δεν ήταν ακριβώς η ασφάλεια. Ήταν η ίδια η πράξη της αναχώρησης, το γεγονός ότι ο Τζακ έφευγε από το σπίτι, αυτό ήταν πάντα δύσκολο.
Συχνά, καθώς τον κοίταζε να βγαίνει από την πόρτα με το χοντρό σακίδιο πτήσης στο ένα χέρι και το σακβουαγιάζ στο άλλο, με το πηλίκιό του παραμάσχαλα, αισθανόταν ότι, με έναν βαθύ τρόπο, χώριζε τον εαυτό του από κείνη. Και φυσικά αυτό έκανε. Την άφηνε για ν’ ανεβάσει ένα αεροπλάνο 170 τόνων στον αέρα και να διασχίσει με αυτό τον ωκεανό για να πάει στο Λονδίνο ή στο Άμστερνταμ ή στο Ναϊρόμπι. ‘Οδηγώ απλώς κάτι πιο πολύπλοκο από λεωφορείο’ έλεγε. Η Κάθριν προσπάθησε να το χωνέψει. Προσπάθησε να χωνέψει ότι ο Τζακ δεν υπήρχε πια».
Το απόσπασμα εισάγει την κεντρική σύγκρουση: η ξαφνική απώλεια του συζύγου, πιλότου, που καταγράφεται από τις πρώτες σελίδες, δεν κλείνει την αφήγηση αλλά την ανοίγει. Η σύζυγος, παγωμένη από τη θλίψη, αρχικά πιστεύει πως το τέλος έχει επέλθει· γρήγορα όμως η αναζήτηση των συνθηκών του δυστυχήματος μετατρέπεται σε έρευνα για την πραγματική ταυτότητα του άνδρα που πίστεψε ότι γνώριζε.
Η αφήγηση της Ανίτα Σριβ, ρεαλιστική και κοφτή, αναπτύσσει σταδιακά μια σειρά αποκαλύψεων και ανατροπών. Ο ρυθμός επιτρέπει στον αναγνώστη να παρακολουθήσει την πορεία από τη θλίψη στην επιμονή, και από την πεποίθηση στην αμφισβήτηση: ποιος ήταν ο Τζακ πραγματικά και τι μυστικά κρύβονταν πίσω από την εικόνα του; Το μυθιστόρημα δομεί την ένταση με μικρά, σταθερά βήματα προς αποκαλύψεις που αλλάζουν την οπτική της ηρωίδας και του αναγνώστη.
Αυτή την Κυριακή το εξαιρετικό βιβλίο «Η γυναίκα του πιλότου» της Ανίτα Σριβ είναι στο ΘΕΜΑ.
Στο ηθικό επίπεδο το έργο υπενθυμίζει την αξία της αλήθειας και του σεβασμού προς τον δεύτερο ως αυτοσκοπό. Η αναζήτηση της αλήθειας δεν είναι απλώς προσωπική ικανοποίηση· αποτελεί καθήκον που υπερβαίνει τα προσωπικά κίνητρα και συμβάλλει στη διαφάνεια και την εμπιστοσύνη στην κοινότητα. Η στάση αυτή συσχετίζεται με κανόνες συμπεριφοράς που πρέπει να είναι καθολικοί: λέμε την αλήθεια, σεβόμαστε την αξιοπρέπεια των άλλων, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και προάγουμε δομές που προστατεύουν τη ζωή και το περιβάλλον. Αυτές οι αρχές, όταν γίνονται καθήκον και κοινή πρακτική, βελτιώνουν την κοινωνία και την προστασία του φυσικού κόσμου.