Το κυβερνητικό επιτελείο εξετάζει, πριν από τη ΔΕΘ, την εισαγωγή στην Ελλάδα ενός συστήματος φορολόγησης εμπνευσμένου από το γαλλικό «quotient familial», προσαρμοσμένου όμως «α λα ελληνικά» στα εγχώρια οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Πρόκειται για ειδικό τρόπο φορολόγησης οικογενειών με παιδιά που θα σταθμίζει τις ανάγκες κάθε νοικοκυριού και θα μειώνει τον φόρο όχι με επιδόματα αλλά μέσω αναπροσαρμογής της φορολογικής κλίμακας και του αφορολόγητου. Η κίνηση αποδίδεται στην αδυναμία του δημογραφικού και στην πίεση της μεσαίας τάξης από το κόστος ζωής· το σχέδιο σχεδιάζεται από τις αρχές του 2025 με στόχο ουσιαστική και μόνιμη στήριξη των νοικοκυριών.
Στη Γαλλία το σύστημα λειτουργεί διαιρώντας το συνολικό εισόδημα σε «μονάδες» ανάλογα με τα μέλη: άγαμος = μία μονάδα, ζευγάρι = δύο, το πρώτο και δεύτερο παιδί προσθέτουν από μισή μονάδα, το τρίτο παιδί μία μονάδα, με αποτέλεσμα όσο μεγαλώνει η οικογένεια να μειώνεται η φορολογική επιβάρυνση. Το μοντέλο περιλαμβάνει πλαφόν ώστε να μην ευνοούνται δυσανάλογα οι υψηλές εισοδηματικές τάξεις. Στην Ελλάδα, όπου η στήριξη είναι σήμερα κυρίως επιδοματική, κυβερνητικά στελέχη μιλούν για τη «μεγαλύτερη φορολογική μεταρρύθμιση υπέρ της οικογένειας που έχει γίνει ποτέ». Σύμφωνα με το newmoney.gr, το γαλλικό μοντέλο θα λειτουργήσει ως πυξίδα αλλά δεν θα αντιγραφεί αυτούσιο: το «ελληνικό υβρίδιο» αναμένεται να αυξήσει το αφορολόγητο κατά περίπτωση, να ενισχύσει περισσότερο πολύτεκνες οικογένειες και να προβλέψει πλαφόν για τα υψηλά εισοδήματα, με σαφές πολιτικό αποτύπωμα στη ΔΕΘ και πιθανή άμεση επίπτωση στα εκκαθαριστικά χιλιάδων γονέων.
Από ηθική σκοπιά, η πρόταση πρέπει να αξιολογηθεί με βάση αρχές καθήκοντος, ίσης μεταχείρισης και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας: ένας φορολογικός μηχανισμός που ενισχύει σταθερά την οικογενειακή ευημερία υπηρετεί το κοινό καλό όταν εφαρμόζεται διαφανώς και χωρίς προνομιακές εξαιρέσεις. Η κοινωνική πολιτική οφείλει να στηρίζει τις γενεές του μέλλοντος, να διανέμει δίκαια βάρη και ωφέλη και να ενισχύει την περιβαλλοντική και δημοσιονομική βιωσιμότητα. Πολιτικοί και πολίτες πρέπει να απαιτήσουν κανόνες μόνιμους, προβλέψιμους και κοινωνικά δίκαιους, προκειμένου η μεταρρύθμιση να υπηρετήσει σταθερά την προαγωγή της οικογένειας και της κοινωνίας.