Τουλάχιστον 40 άνθρωποι πέθαναν την περασμένη εβδομάδα στο Σουδάν κατά τη χειρότερη επιδημία χολέρας των τελευταίων ετών, αναφέρουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα.
Η οργάνωση επισημαίνει ότι τα ιατρικά κέντρα είναι στα όριά τους και τονίζει ότι οι οικογένειες στα στρατόπεδα προσφύγων και εκτοπισμένων συχνά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πίνουν βρώμικο νερό, που είναι η κύρια αιτία της χολέρας.
Πριν από δύο εβδομάδες βρέθηκε ένα πτώμα σε πηγάδι μέσα σε ένα από τα στρατόπεδα. Απομακρύνθηκε, αλλά μέσα σε δύο ημέρες οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να πιουν ξανά από το ίδιο νερό, είπαν οι MSF.
Η χολέρα στο Σουδάν εμφανίστηκε για πρώτη φορά πέρυσι και έκτοτε έχουν καταγραφεί σχεδόν 100.000 ύποπτα κρούσματα και πάνω από 2.470 θάνατοι. Οι MSF ανέφεραν ότι οι ομάδες τους στην Ταβίλα, όπου εντοπίζονται πολλά κρούσματα, είχαν περιθάλψει περισσότερους από 2.300 ασθενείς με χολέρα τον Ιούλιο σε συνεργασία με τις τοπικές Αρχές.
Το κέντρο στο νοσοκομείο έχει 130 κλίνες, αλλά αναγκάστηκε να φιλοξενήσει 400 ασθενείς την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Η ασθένεια εξαπλώνεται καθώς οι άνθρωποι προσπαθούν να διαφύγουν από τις μάχες και επιδεινώνεται από τις έντονες βροχές, οι οποίες μολύνουν το νερό και κατακλύζουν τα συστήματα αποχέτευσης.
Ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης οι άνθρωποι χρειάζονται τουλάχιστον 7,5 λίτρα νερού την ημέρα για πόση, μαγείρεμα και υγιεινή, οι κάτοικοι της Ταβίλα πρέπει να επιβιώσουν με μόλις τρία λίτρα κατά μέσο όρο.
Από ηθική σκοπιά που τονίζει το καθήκον και την οικουμενικότητα των κανόνων δράσης, η οργάνωση της κοινωνίας οφείλει να προστατεύει τα πιο ευάλωτα. Η παροχή ασφαλούς νερού, η αποκατάσταση δικτύων αποχέτευσης και η επαρκής ιατρική φροντίδα δεν είναι προαιρετικές· πρέπει να γίνουν κανόνας που θα μπορούσε να γενικευτεί ως καθήκον κάθε πολιτείας και διεθνούς φορέα.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει άμεση ενίσχυση υλικοτεχνικής βοήθειας, σταθερή χρηματοδότηση για υποδομές ύδρευσης και αποχέτευσης, και πολιτικές που σέβονται την αξία των ανθρώπων ως σκοπού και όχι ως μέσου. Πολίτες, αρχές και διεθνείς οργανισμοί πρέπει να ενεργήσουν με αίσθημα υποχρέωσης προς το κοινό καλό και σεβασμό στο περιβάλλον, ώστε να προληφθούν νέες τραγωδίες.