Το δικαστήριο απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με την οποία 400 πιστοί ζητούσαν την απαγόρευση της έκθεσης της Εθνικής Πινακοθήκης με τίτλο «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου» και την τοποθέτηση προειδοποιητικής πινακίδας για το ενδεχόμενο προσβολής της προσωπικότητάς τους. Πρόκειται για την έκθεση με τα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη που βανδάλισε ο πρώην βουλευτής της «Νίκης» Νίκος Παπαδόπουλος τον περασμένο Μάρτιο, γεγονός που προκάλεσε ευρύτερη δημόσια συζήτηση για την ελευθερία της τέχνης και τη λογοκρισία.
Υπήρξαν συντηρητικές αντιδράσεις που χαρακτήρισαν τα έργα βλάσφημα και οργάνωσαν διαμαρτυρίες έξω από το κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης, στρεφόμενες κατά της διευθύντριας Συραγώς Τσιάρα και της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, και κατέφυγαν στη δικαιοσύνη ζητώντας προσωρινή διαταγή για την απαγόρευση της έκθεσης.
Η Εθνική Πινακοθήκη και το υπουργείο Πολιτισμού υποστήριξαν ότι η έκθεση υπό την ονομασία Η Σαγήνη του Αλλόκοτου, που φιλοξενείται στην Εθνική Πινακοθήκη, από τις 22 Ιανουαρίου 2025, παρουσιάζει σύγχρονα έργα τέχνης, δεν προτρέπει σε μίσος ή προσβολή ομάδων, και η παρουσίαση γίνεται με σαφή καλλιτεχνική πρόθεση και τεκμηρίωση.
Η αίτηση συζητήθηκε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και απορρίφθηκε λόγω μη πιθανολόγησης των προϋποθέσεων του επικείμενου κινδύνου που πρέπει να αποτραπεί και της επείγουσας περίπτωσης, που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί, με τη λήψη των αιτούμενων μέτρων, αναφορικά με το πρόσωπο των αιτούντων. Τα έργα είχαν αποσυρθεί για λίγο μετά τη βίαιη αποκαθήλωση και επανήλθαν με αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Η έκθεση είναι προγραμματισμένο να ολοκληρωθεί στις 30 Σεπτεμβρίου.
Αν εξετάσουμε το ζήτημα με βάση την αρχή του καθήκοντος και της απόφασης που θα μπορούσε να γίνει καθολικός κανόνας, προκύπτει ότι η προστασία της τέχνης και της ελευθερίας έκφρασης πρέπει να συμβαδίζει με τον σεβασμό προς το πρόσωπο του άλλου. Η επιβολή λογοκρισίας για λόγους θρησκευτικής προσβολής, εάν γενικευόταν, θα κατέστρεφε την αυτονομία και τη δυνατότητα δημιουργίας ως σκοπού από μόνη της. Οι πολίτες οφείλουν να πράττουν σύμφωνα με έναν κανόνα που θα μπορούσε να γίνει καθολικός: να υπερασπίζονται το δημόσιο χώρο και τα έργα τέχνης χωρίς βία, να διαφυλάσσουν την πολιτιστική κληρονομιά και παράλληλα να επιδιώκουν διάλογο όταν αισθάνονται προσβεβλημένοι.
Σε επίπεδο δημόσιας πολιτικής, αυτό μεταφράζεται σε μέτρα που προστατεύουν τα έργα και την ασφάλεια των πολιτών, σε εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες που ενισχύουν τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και σε πρακτικές φροντίδας του πολιτιστικού και φυσικού περιβάλλοντος ως κοινό αγαθό προς διαφύλαξη.