Έως και τρεις ημέρες μετά τον σεισμό καταγράφεται δραματική μείωση των ελπίδων για τον εντοπισμό επιζώντων. Ο σεισμός μεγέθους 6 ρίχτερ που σημειώθηκε τις νυχτερινές ώρες της Κυριακής 31/8, και η μετασεισμική δόνηση 5,5 ρίχτερ το βράδυ της 2/9, προκάλεσαν αυτούς τους αριθμούς: 1.411 νεκροί, 3.124 τραυματίες και πάνω από 8.000 κατεστραμμένα σπίτια, με το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών στην επαρχία Κουνάρ και σοβαρές ζημιές επίσης στις επαρχίες Λαγκμάν και Νανγκαρχάρ. Στην περιοχή Νουργκάλ πολλοί άνθρωποι παραμένουν εγκλωβισμένοι στα συντρίμμια, ενώ κατολισθήσεις έχουν αποκόψει χωριά και δυσχεραίνουν τις επιχειρήσεις διάσωσης.
Οι συνθήκες διάσωσης είναι εξαιρετικά δύσκολες: ομάδες της Save the Children αναγκάστηκαν να περπατήσουν 20 χιλιόμετρα μεταφέροντας ιατρικό εξοπλισμό στην πλάτη τους, ενώ το υπουργείο Άμυνας οργάνωσε 155 πτήσεις ελικοπτέρων για τη διακομιδή περίπου 2.000 τραυματιών και συγγενών. Σε Μάζαρ Ντάρα στήθηκε μικρή κλινική εκστρατείας για παροχή πρώτων βοηθειών, αλλά στους επιζώντες δεν έχουν δοθεί σκηνές για την προστασία τους. Δεκάδες μέλη ειδικών δυνάμεων ρίχτηκαν με αλεξίπτωτο σε περιοχές όπου δεν μπορούν να προσγειωθούν ελικόπτερα, ενώ έχει δημιουργηθεί καταυλισμός για τον συντονισμό εφοδίων και δύο ακόμη κέντρα για διαχείριση τραυματιών, ταφών και επιχειρήσεων διάσωσης, όπως επεσήμανε ο Εχσανουλάρ Εχσάν.
Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ενδέχεται να έχουν πληγεί· το Αφγανιστάν, με 42 εκατ. κατοίκους, έχει λάβει πολύ περιορισμένη διεθνή βοήθεια μετά την τραγωδία, εν μέρει επειδή μόνο η Ρωσία αναγνωρίζει τις αρχές των Ταλιμπάν από το 2021. Το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) επισημαίνει ότι η πρόχειρη κατασκευή κατοικιών από ξύλα και πέτρες και το ασταθές έδαφος μετά από πολλές ημέρες ισχυρών βροχοπτώσεων επιδεινώνουν την καταστροφή και αυξάνουν τον κίνδυνο για τους κατοίκους.
Ηθικά, το γεγονός αυτό απαιτεί δράση βάσει αρχών καθήκοντος και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας: η βοήθεια δεν είναι προαιρετική, αλλά υποχρέωση που πρέπει να εφαρμόζεται οικουμενικά και χωρίς διακρίσεις, αντιμετωπίζοντας τους πληγέντες ως σκοπό και όχι ως μέσο. Κράτη, οργανώσεις και πολίτες πρέπει να διευκολύνουν άμεσες, δίκαιες και αναλογικές ανθρωπιστικές παρεμβάσεις, να προτεραιοποιήσουν ασφαλή και αξιοπρεπή στέγαση και ιατρική φροντίδα, και να επενδύσουν συστηματικά σε αντισεισμική ανοικοδόμηση και πρόληψη. Η μακροπρόθεσμη υποχρέωση είναι η προστασία των μελλοντικών γενεών και του φυσικού περιβάλλοντος μέσω υπεύθυνων πολιτικών, σχεδιασμού και διεθνούς συνεργασίας που σέβεται την ανθρώπινη ζωή και την κοινή μας ευθύνη.