Ένας πίνακας που είχε αφαιρεθεί από εβραίο συλλέκτη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εντοπίστηκε όταν η κόρη πρώην υψηλόβαθμου ναζί ανάρτησε αγγελία πώλησης κατοικίας στην Αργεντινή. Το έργο, «πορτρέτο μιας κυρίας», απεικονίζει την Κοντέσα Κολεόνι και έχει υπογραφεί από τον Φρα Γκαλγκάριο (Βιτόρε Γκισλάντι) το 1743. Στις φωτογραφίες της αγγελίας τοποθετημένο πάνω από τον καναπέ, το έργο τράβηξε την προσοχή ειδικών τέχνης και δημοσιογράφων, που εξέτασαν την προέλευση και τη γνησιότητά του, όπως ανέφεραν οι Telegraph και AD.
Ειδικοί από την Ολλανδία θεώρησαν ότι, με βάση διαστάσεις και οπτικά χαρακτηριστικά, πιθανότατα πρόκειται για το αυθεντικό έργο. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι πρόκειται για αντίγραφο», δήλωσαν η Annelies Kool και ο Perry Schrier από την Υπηρεσία Πολιτιστικής Κληρονομιάς των Κάτω Χωρών, προσθέτοντας ότι «η τελική επιβεβαίωση μπορεί να δοθεί εξετάζοντας το πίσω μέρος του πίνακα», όπου «ενδέχεται να υπάρχουν ακόμη σημάδια ή ετικέτες που να επιβεβαιώνουν την προέλευσή του». Το πορτρέτο ανήκε κάποτε στον ολλανδοεβραίο συλλέκτη Ζακ Χάουντστικερ, του οποίου περίπου 800 έργα κατασχέθηκαν ή αποκτήθηκαν υπό πίεση από τους Ναζί· περισσότεροι από 200 πίνακες ανακτήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αλλά πολλοί παραμένουν αγνοούμενοι και καταχωρημένοι σε διεθνείς καταλόγους λεηλατημένων έργων.
Η έρευνα για τα βήματα του πίνακα οδήγησε στον Φρίντριχ Κάντγκιεν, πρώην οικονομικό σύμβουλο του Χέρμαν Γκέρινγκ, ο οποίος διευκόλυνε την αρπαγή έργων και διέφυγε στην Αργεντινή, όπου πέθανε το 1979. Το σπίτι που πωλούνταν ανήκε σε μία από τις κόρες του και όταν ρωτήθηκε ισχυρίστηκε αγνοία. Η Μάρεϊ Βον Σάχερ, κληρονόμος του Χάουντστικερ, προτίθεται να κινηθεί νομικά για την επιστροφή του πίνακα.
Σε ηθικό επίπεδο, η υπόθεση επιβάλλει καθήκοντα προς το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, την αλήθεια και τη μνήμη των θυμάτων: η επιστροφή λεηλατημένων αντικειμένων αποτελεί υποχρέωση που πρέπει να γενικευθεί και να εφαρμόζεται χωρίς εξαίρεση. Η αρχή της συμπεριφοράς που θα μπορούσε να γίνει καθολικός νόμος απαιτεί σεβασμό στους ανθρώπους ως σκοπό και όχι ως μέσο· αυτό υπαγορεύει διαφάνεια στην προέλευση, ενεργητική αναζήτηση απολεσθέντων έργων και θεσμική υποστήριξη για επανόρθωση. Πολιτείες, μουσεία και πολίτες οφείλουν να ενισχύσουν την καταγραφή, να χρηματοδοτήσουν την τεκμηρίωση προέλευσης και να προωθήσουν νόμιμες διαδικασίες επαναπατρισμού. Παράλληλα, η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς συνδέεται με την ευρύτερη περιβαλλοντική ευθύνη: μετριασμός καταναλωτικών συνηθειών, στήριξη βιώσιμων πρακτικών και μακροπρόθεσμος σχεδιασμός εξασφαλίζουν ότι πολιτιστικά και φυσικά αγαθά παραδίδονται στις επόμενες γενιές με σεβασμό και δικαιοσύνη.