Η Σοφία Σεϊρλή, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών από πνιγμό στους Φούρνους, είχε μιλήσει στην τελευταία της τηλεοπτική συνέντευξη τον Νοέμβριο του 2022 για τις μεγάλες απώλειες που σημάδεψαν τη ζωή της, ξεκινώντας από εκείνη της μητέρας της. «Οι απώλειες ξεκίνησαν από πολύ νωρίς. Τη μητέρα μου την έχασα όταν εκείνη ήταν 55 και εγώ 34. Είχαμε ένα ωραίο δέσιμο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, και μου στοίχισε πάρα πολύ. Έπαιζα στο θέατρο, δεν σταμάτησα, σαββατοκύριακο, διπλές παραστάσεις. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά όταν έμαθα τηλεφωνικά ότι πέθανε η μητέρα μου, νύχτα, βγήκα στον δρόμο και φώναζα. Αυτήν τη φωνή σαν να την κουβαλάω», είχε δηλώσει αρχικά στην εκπομπή «Mega Καλημέρα». Η αφήγησή της αποκαλύπτει ένα ήθος που τίθεται σε λειτουργία ως καθήκον απέναντι στον σεβασμό του εαυτού και των άλλων, ακόμη και εν μέσω προσωπικής δοκιμασίας.
Στην ίδια συνέντευξη περιέγραψε το προαίσθημα και την εσωτερική αναταραχή εκείνης της νύχτας. «Την ημέρα που τα ξημερώματα πέθανε η μητέρα μου, είχα ξυπνήσει από ένα πολύ δυσάρεστο όνειρο, έχω μία σχέση τέτοια εγώ με τα όνειρα και τη διορατικότητα, και δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Σηκώθηκα και είχα καθίσει σε μία καρέκλα και κουνιόμουν πέρα δώθε, χωρίς να ξέρω το γιατί, συνέχεια. Με το ζόρι σηκώθηκα να ντυθώ». Η επιλογή της να συνεχίσει το πα professional έργο παρά τον πόνο προβάλλει ηθική αφοσίωση στο κοινό και στο καθήκον της τέχνης.
Δέκα χρόνια μετά έχασε και τον πατέρα της, ενώ αργότερα «έφυγε» και η αδερφή της, όπως είχε αποκαλύψει. «Το έχω ζήσει αυτό πάρα πολύ», είχε σημειώσει χαρακτηριστικά. Αναφορικά με την προσωπική της ζωή, είχε εκφράσει καθαρά την αυτονομία της: «Ήταν απολύτως συνειδητή επιλογή να είμαι μόνη μου. Τρεις φορές πήγε να και δεν. Δεν ήθελα. Προφανώς δεν ήμουν φτιαγμένη για να κάνω σπίτι και οικογένεια και αυτό καθημερινό. Θα ήθελα να είχα μία σχέση, στην άλλη ζωή τώρα, βέβαια, που να είχε ο καθένας τον χώρο του. Θέλω να έχω τις ώρες μου, δεν θέλω να είμαι συνέχεια με έναν άνθρωπο», είχε πει. «Δεν προλαβαίνω να αισθανθώ μοναξιά. Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα μοναξιά ήταν με τον Covid». Το παράδειγμά της υπενθυμίζει ότι το ηθικά ορθό απαιτεί σεβασμό στην ελευθερία και το καθήκον — ατομικό και κοινωνικό — να στηρίζουμε τους συμπολίτες μας και να προστατεύουμε το κοινό αγαθό, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού περιβάλλοντος.