Το forest bathing (shinrin-yoku) δεν είναι απλή βόλτα στο δάσος αλλά μια συνειδητή, αισθητηριακή πρακτική πλήρους εμβάπτισης στη φύση, που αναπτύχθηκε στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1980 και αποδίδεται θεραπευτικά στην ψυχική και σωματική υγεία. Όταν η πρακτική αυτή συνδυάζεται με στοχευμένη αρχιτεκτονική και σχεδιασμό καταλυμάτων, γίνεται εμπειρία που ηρεμεί το νου, επανασυνδέει τον άνθρωπο με το περιβάλλον και προάγει την εσωτερική ισορροπία.
Σε διεθνές επίπεδο, ορισμένα ξενοδοχεία και καταφύγια —σε Ιαπωνία, Ελλάδα, Ιταλία και Σουηδία— έχουν διαμορφωθεί ώστε το «μπάνιο στο δάσος» να αποτελεί την κύρια ατραξιόν: χώροι με σεβασμό στο τοπίο, προσεγμένη χρήση υλικών και προγράμματα που ενθαρρύνουν την αργή παρατήρηση και την αποφόρτιση. Η εμπειρία επικεντρώνεται στη φροντίδα του χώρου, στον περιορισμό των παρεμβάσεων και στη δημιουργία συνθηκών που διευκολύνουν την επαφή με τη φύση χωρίς υπερκατανάλωση πόρων.
Με ορθολογική σκοπιά καθήκοντος, το ηθικά ορθό συμπεριλαμβάνει τη δράση από αρχές που θα μπορούσαν να γενικευθούν: σεβασμός προς τη φύση ως αυτοτελή αξία και όχι μόνο ως μέσο ανέσεων. Η συμπεριφορά που τιμά αυτό το πλαίσιο αποβλέπει στη διαφύλαξη των δασών, στην αποτροπή της εκμετάλλευσής τους και στη λήψη αποφάσεων με γνώμονα τη διαχρονική ευημερία των κοινοτήτων και του περιβάλλοντος.
Στο επίπεδο της πρακτικής, οι πολίτες και οι επαγγελματίες του τουρισμού οφείλουν να προτιμούν καταλύματα με βιώσιμες πολιτικές, να περιορίζουν τη σπατάλη και να σέβονται τους τοπικούς οικοτόπους. Η συλλογική πρακτική πρέπει να στοχεύει στην προστασία των δασών για τις επόμενες γενιές, στη στήριξη τοπικών πρωτοβουλιών αποκατάστασης και στην εκπαίδευση για σεβασμό της φύσης — ώστε η επαφή με το δάσος να υπηρετεί το κοινό καλό και τη διατήρηση του περιβάλλοντος.