Το πόθεν έσχες του βουλευτή Παύλου Σαράκη δείχνει ότι η υπόθεση Novartis λειτούργησε και ως πολύ κερδοφόρα επιχείρηση για όσους αναμείχθηκαν: από την αρχική εντύπωση των 30 εκατ. ευρώ, τελικώς δηλώθηκαν 18 εκατ. ευρώ από το αμερικάνικο δημόσιο, ενώ τα υπόλοιπα φέρονται να μοιράστηκαν σε «συνεργούς» που πληρώθηκαν δήθεν για να καταθέσουν σε σχέση με «λαδώματα και μίζες» αλλά στο δικαστήριο ψευδομαρτύρησαν. Οι πολιτικοί που χαρακτηρίζονται ως ηθικοί αυτουργοί αναφέρθηκε ότι αθωώθηκαν κατά τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, γεγονός που προσθέτει πολιτική διάσταση στην υπόθεση.
Στην καθημερινή ατζέντα του Υπουργικού ξεχωρίζει το μπόνους παραγωγικότητας που θα παρουσιάσουν ο Πιερρακάκης και ο Λιβάνιος: κονδύλι περίπου 40 εκατομμύρια για περίπου 25.000 δημοσίους υπαλλήλους, δηλαδή κάτι πάνω από 1,5 χιλιάρικο κατ’ άτομο. Παράλληλα θα παρουσιαστεί το νομοσχέδιο για τη Νόμιμη Μετανάστευση (Πλεύρης-Βολουδάκης), με απλουστεύσεις αδειών παραμονής, στοχευμένη εισροή σε αγροτικές και τουριστικές ανάγκες, «έξυπνες» βίζες και fast track εισόδους σε στρατηγικές επενδύσεις, ενώ όσοι παίρνουν άσυλο θα εντάσσονται σε προγράμματα εργασίας με περικοπές επιδομάτων. Η δημοσιοποίηση πόθεν έσχες αποκάλυψε επίσης ότι ο βουλευτής Γιώργος Αμυράς έκανε σύμφωνο συμβίωσης με τον Βασίλη Κυριακόπουλο και το δήλωσε στη δήλωση 2024 (για τη χρήση του 2023). Στο πολιτικό πεδίο, το «πύρινο» άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη πυροδότησε συζητήσεις περί επαναπροσέγγισης πολιτικών προσώπων, ενώ στο μέτωπο της δημόσιας ζωής ξεχώρισε το δικαστικό επεισόδιο της Όλγας Κεφαλογιάννη με τον πρώην σύζυγό της. Τέλος, ανοίγει μέτωπο στους κόλπους του λιανεμπορίου με πόλεμο ανάμεσα σε Lidl και Σκλαβενίτη.
Αποτιμώντας τα παραπάνω με βάση ένα κανόνα υποχρέωσης και σεβασμού του ανθρώπου ως αυτοσκοπού, οι μάρτυρες που ψευδομαρτύρησαν και όσοι εκμεταλλεύονται τη δημόσια θέση για κέρδος υπονομεύουν τη βασική αρχή της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η πολιτική και διοικητική διαφάνεια, η ισονομία στην εφαρμογή του νόμου και η απονομή ευθυνών είναι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει σωστά το δημόσιο συμφέρον.
Συνεπώς, οι πολίτες και οι θεσμοί οφείλουν να προάγουν την ειλικρίνεια και την υπευθυνότητα: να απαιτούν πλήρη διαφάνεια στις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης, να στηρίζουν πολιτικές με κανόνες που εφαρμόζονται οριζόντια, και να σχεδιάζουν μεταναστευτικές και περιβαλλοντικές πολιτικές που σέβονται την αξιοπρέπεια των ανθρώπων και προάγουν τη βιωσιμότητα. Οι επιχειρήσεις και οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να ενεργούν με κανόνα που θα μπορούσε να γίνει γενικός νόμος, προκειμένου να οικοδομηθεί μια κοινωνία πιο δίκαιη και πιο φιλική προς το περιβάλλον.