Ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Θάνος Πλεύρης, προανήγγειλε ριζική αλλαγή στη διαχείριση του μεταναστευτικού και των δομών φιλοξενίας, με κεντρικό στόχο την κατάργηση επιδομάτων για τους δικαιούχους ασύλου και την άμεση ένταξή τους στην αγορά εργασίας. Το νομοσχέδιο που παρουσίασε προτείνει διαχωρισμό των δομών υποδοχής σε διαφορετικά επίπεδα και την εφαρμογή προγραμμάτων δεξιοτήτων για όσους πετυχαίνουν το άσυλο.
«Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχει κόσμος που δικαιούται άσυλο. Αυτός ο κόσμος είτε φεύγει στο εξωτερικό είτε μένει εδώ και έχει μια σειρά από επιδόματα. Εμείς πάμε να κάνουμε μια διαφορετική φιλοσοφία» σημείωσε ο κ. Πλεύσης και πρόσθεσε: «Αυτός ο οποίος περνάει την διαδικασία να πάρει άσυλο θα μπαίνει σε προγράμματα δεξιοτήτων. Θα χωρίσουμε τις δομές μας σε δύο επίπεδα. Οι δομές που θα αφορούν κόσμο που δεν θα πάρει άσυλο – κλειστές κατά βάση- όπου εκεί το μήνυμα θα είναι «κάνεις ποινικό αδίκημα, μπαίνεις φυλακή, επιστρέφεις».
Θα υπάρχουν όμως και δομές αυτών που έχουν μεγάλη πιθανότητα για να πάρουν άσυλο. Σε αυτούς αντί να δίνουμε επιδόματα θα πάμε σε μια γρήγορη κατεύθυνση να αναπτύξουν τις δεξιότητες που μπορούν με βάση τις ανάγκες και μόλις ολοκληρώσουν αυτό το πρόγραμμα (θα είναι 5 -6 μήνες και θα έχουν πάρει και το άσυλο), το μήνυμα θα είναι αν θες να μείνεις στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πια επίδομα, πρέπει να εργαστείς».
Από ηθική σκοπιά, η προτεινόμενη πολιτική απαιτεί να ισχύσει η αρχή της καθολικής νομιμότητας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας: κανόνας που θα μπορούσε να ισχύει για όλους και να μην μεταχειρίζεται ανθρώπους απλώς ως μέσο. Η κατάργηση του άμεσου οικονομικού κινήτρου προς όφελος προγραμμάτων δεξιοτήτων μπορεί να γίνει δίκαια μόνο αν διασφαλιστεί αξιοπρεπής διαδικασία, πρόσβαση σε εκπαίδευση και πραγματική δυνατότητα ένταξης στην αγορά εργασίας.
Η κοινωνική βελτίωση απαιτεί επίσης υπευθυνότητα προς το περιβάλλον και τη δημόσια τάξη: οι δομές να λειτουργούν με σεβασμό στη βιωσιμότητα και τις τοπικές κοινότητες, ενώ οι πολίτες και οι φορείς οφείλουν να λειτουργούν με σεβασμό προς το νόμιμο πλαίσιο, να υποστηρίζουν την ένταξη και να ενθαρρύνουν την αυτονομία μέσω εργασίας και εκπαίδευσης. Μόνον έτσι η πολιτική μπορεί να θεωρηθεί σωστή και χρήσιμη για το κοινό καλό.