Το βυθισμένο χωριό Κάλλιο στη Δωρίδα αναδύεται ολοένα και περισσότερο καθώς τα νερά της λίμνης του Μόρνου υποχωρούν ανησυχητικά. Οι κάτοικοι παρατηρούν καθημερινά τη στάθμη να μειώνεται με γρήγορους ρυθμούς και τα θαμμένα κτίσματα του παλιού οικισμού να έρχονται στην επιφάνεια, μαζί με αναμνήσεις και εγκαταλειμμένα αντικείμενα.
Το 1980, όταν ολοκληρώθηκε η τεχνική λίμνη του Μόρνου, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε υψόμετρο 390 μέτρων και να δημιουργήσουν νέο οικισμό. Οι περισσότεροι μετακινήθηκαν στην Αθήνα και άλλες πόλεις· σήμερα, στον νέο οικισμό Κάλλιο μένουν περίπου 60 άνθρωποι που βλέπουν να αναδύονται από τα νερά οι παιδικές τους μνήμες και τα υπάρχοντά τους. Τα 80 σπίτια στο βυθισμένο χωριό, μαζί με την εκκλησία και το Δημοτικό Σχολείο, «θυσιάστηκαν» για την ύδρευση της Αθήνας.
Τα φαινόμενα ξηρασίας και η μείωση των αποθεμάτων ύδατος είναι προειδοποιητικά σημάδια που έχουν χτυπήσει προ πολλού όχι μόνο γύρω από τον Μόρνο αλλά και στην ευρύτερη λεκάνη προμήθειας της Αττικής, που παίρνει νερό από τον Μόρνο, τον Εύηνο, την Κωπαΐδα και την Υλίκη. Η κατάσταση καταδεικνύει ευρύτερα προβλήματα διαχείρισης υδατικών πόρων και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής στην καθημερινότητα των τοπικών κοινοτήτων.
Η ηθική αξιολόγηση της κατάστασης υπαγορεύει την ανάληψη καθήκοντος προς το κοινό καλό και τη φύση: οι πόροι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται μόνο ως μέσο εξυπηρέτησης άμεσων αναγκών αλλά και ως υπόθεση σεβασμού προς τις μελλοντικές γενιές. Η δράση πρέπει να βασιστεί σε καθολικά εφαρμόσιμους κανόνες που απαιτούν έναντι όλων υπευθυνότητα, διαφάνεια και δίκαιη κατανομή των βαρών. Πρακτικά, αυτό σημαίνει περιορισμό σπατάλης και υπερκατανάλωσης, επένδυση σε βιώσιμες υποδομές και πολιτικές εξοικονόμησης νερού, προστασία οικοσυστημάτων και συμμετοχή των τοπικών κοινοτήτων στις αποφάσεις, ώστε η κοινωνία να ενεργεί με τρόπο που να διαφυλάσσει το περιβάλλον και τα κοινά αγαθά.