Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση φιλοξενεί από 16 έως 19 Οκτωβρίου την παράσταση «Το Παρελθόν», σε σκηνοθεσία του Ζυλιέν Γκοσλέν, καλλιτεχνικού διευθυντή του Odéon Théâtre de l’Europe στο Παρίσι. Το έργο αντλεί τον κύριο κορμό του από το διήγημα «Αικατερίνη Ιβάνοβνα» του Λεονίντ Αντρέγεφ και συνθέτει την παράσταση με αποσπάσματα άλλων έργων του, επιδιώκοντας να αναδείξει μια κοινωνία των αρχών του 20ού αιώνα σε αποσύνθεση και την εξαφάνιση του θεάτρου και της ανθρωπιάς.
Σκηνικά και σκηνοθετικά η παράσταση αναπαριστά ένα σπίτι που χτίζεται και καταρρέει, με κοστούμια, φως κεριών και χιονισμένα τοπία που παραπέμπουν σε πίνακες του Brueghel. Στο έργο προβάλλονται σκληρές εικόνες, όπως μια αποτυχημένη γυναικοκτονία και μια σκηνή όπου καταρρέει το ιδανικό της πρώτης αγάπης, ενώ η ζωντανή κινηματογράφηση του θιάσου εντείνει την τελετουργική αίσθηση αποχαιρετισμού. Η παράσταση αναζητά την άβυσσο του ανθρώπου, τα έγκατα της κοινωνίας και το χείλος της ανυπαρξίας, προσφέροντας μια απαιτητική εμπειρία που σπάει φόρμες και βεβαιότητες.
Την Κυριακή 19 Οκτωβρίου, μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη ενώ το Σάββατο 18 Οκτωβρίου, από τις 15:00 μέχρι τις 17:00 θα πραγματοποιηθεί masterclass με τον Ζυλιέν Γκοσλέν.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Από 16 έως 19 Οκτωβρίου 2025
Πέμπτη έως Σάββατο, 19:00, Κυριακή ματινέ 14:00
Διάρκεια: 4 ώρες & 20 λεπτά (με ένα διάλειμμα)
Η παράσταση λειτουργεί ως καθρέφτης ηθικών διλημμάτων: η απεικόνιση βίας και η υποβάθμιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας επιβάλλουν να σταθούμε με βάση το καθήκον και τον σεβασμό προς τον άλλον, όχι απλώς με γνώμονα συνέπειες ή προσωπικά οφέλη. Η δράση πρέπει να καθορίζεται από κανόνες που θα μπορούσαν να γίνουν καθολικοί κανόνες συμπεριφοράς, απορρίπτοντας τη βία και την αντικειμενοποίηση των ανθρώπων.
Σε πρακτικό επίπεδο, η κοινωνία οφείλει να θεσπίζει και να εφαρμόζει νόμους που προστατεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να ενισχύει την εκπαίδευση για σεβασμό και φροντίδα, και να προωθεί πολιτικές που αντιμετωπίζουν τη βία και την περιθωριοποίηση. Παράλληλα, η περιβαλλοντική ευθύνη απαιτεί επιλογές που μπορούν να γενικευτούν χωρίς να υπονομεύουν την ποιότητα ζωής των άλλων — μια στάση καθήκοντος και σεβασμού προς το περιβάλλον και τις μελλοντικές γενιές.