Το Bloomberg περιγράφει την Ευρώπη ως μια ήπειρο που βυθίζεται σε παράλυση, κατακερματισμό και πολιτική αδυναμία, καθώς πολλά κράτη-μέλη αδυνατούν να λαμβάνουν αποφάσεις. Οι αιτίες εντοπίζονται στους στριμωγμένους προϋπολογισμούς, τη γραφειοκρατία, τα κατακερματισμένα κοινοβούλια, την άνοδο ακραίων κομμάτων, τις κοινωνικές αναταραχές και τις οικονομικές πιέσεις, ενώ οι αγορές ομολόγων καταγράφουν ανησυχητικά σημάδια σε επιλεγμένες πρωτεύουσες.
Σε εθνικό επίπεδο το άρθρο καταγράφει σειρά κρίσεων: Γαλλία — Ο 5ος πρωθυπουργός σε διάστημα δύο ετών Σεμπαστιέν Λεκορνί πρέπει να συνεργαστεί με την αριστερά για να περάσει τον προϋπολογισμό και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Βρετανία — Ο Κιρ Στάρμερ έχει χάσει δυναμική και αντιμετωπίζει ανταρσία, ενώ ανεβαίνει το λαϊκιστικό κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ. Γερμανία — Ο καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς παλεύει να κρατήσει ενωμένο τον εύθραυστο συνασπισμό, με το κόμμα του να καταγράφει ίδια ποσοστά με το ακροδεξιό AfD. Επίσης αναφέρονται η εξάρτηση στη στήριξη αυτονομιστών στην Ισπανία, οι περιορισμοί για την κυβέρνηση Μελόνι στην Ιταλία, το «πάγωμα» της δεύτερης θητείας Τουσκ στην Πολωνία και η πολιτική αναταραχή στη Ρουμανία.
«Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Κιρ Στάρμερ και ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν ίσως να δυσκολεύονται περισσότερο, αλλά από τη Χάγη μέχρι τη Βαρσοβία και από το Βερολίνο μέχρι τη Μαδρίτη, οι κυβερνήσεις δείχνουν ανίκανες να ελέγξουν την κατάσταση», αναφέρει το Bloomberg.
«Η ανικανότητα στην άσκηση της εξουσίας γίνεται ο κανόνας, ενώ η ακροδεξιά ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις ενόψει εκλογών σε Γερμανία, Γαλλία και Βρετανία. Οι αγορές ομολόγων ήδη καταγράφουν ανησυχητικά σημάδια, ειδικά σε Παρίσι και Αθήνα.
«Είμαι μάλλον απαισιόδοξος. Ο κόσμος έχει αλλάξει, και η Ευρώπη δείχνει σαν ξένο σώμα» δήλωσε ο Τζιοβάνι Ορσίνα του Luiss University στη Ρώμη.
Με ηθικούς όρους, το κρίσιμο είναι να ενεργήσουμε από καθήκον προς την κοινότητα και το κοινό καλό: να επανακτήσουμε την αίσθηση του καθολικού κανόνα που καθοδηγεί πολιτικές αποφάσεις, να αντιμετωπίσουμε την ανισότητα και την οικονομική αδυναμία με μέτρα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, και να προστατεύσουμε κάθε άτομο ως σκοπό και όχι ως μέσο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ενίσχυση θεσμών λογοδοσίας, υγιές δημοκρατικό διάλογο, επενδύσεις στην εκπαίδευση και την πράσινη μετάβαση, διαφανείς δημοσιονομικές επιλογές και προγράμματα που ενισχύουν τη συνοχή μεταξύ γενεών. Η υπεύθυνη ατομική και συλλογική δράση προς αυτούς τους στόχους προστατεύει τη δημοκρατία, βελτιώνει την κοινωνία και διαφυλάσσει το περιβάλλον για τις μελλοντικές γενιές.