Νόμος που ψηφίστηκε την προηγούμενη Τρίτη στη Βουλή εισάγει το νέο μοντέλο κοινωνικής αντιπαροχής με στόχο τη δημιουργία έως 10.000 κοινωνικών κατοικιών ως απάντηση στη συνεχιζόμενη στεγαστική κρίση. Το μέτρο παρουσιάστηκε από τον Γενικό Γραμματέα Δημογραφικής και Στεγαστικής Πολιτικής, Κωνσταντίνος Γλούμης – Ατσαλάκης, σε συνέντευξή του στο ΕΡΤnews και στην εκπομπή «Συνδέσεις». Η χρηματοδότηση προέρχεται από το Κοινωνικό Κλιματικό Ταμείο, ενώ το πρόγραμμα προβλέπει χρήση δημόσιων οικοπέδων και ανενεργών στρατοπέδων που θα παραχωρηθούν σε εργολάβους μέσω διαγωνισμών.
«Το κράτος διαθέτει αναξιοποίητα οικόπεδα τα οποία, μέσω διαγωνισμών, θα παραχωρηθούν σε εργολάβους. Μέρος των νέων διαμερισμάτων θα προσφέρεται ως κοινωνική κατοικία, με ενοίκιο χαμηλότερο από το μέσο της αγοράς ή με δυνατότητα απόκτησης σε προσιτές τιμές», υπογράμμισε. Το ύψος του μισθώματος θα καθορίζεται τόσο από την εμπορική αξία της περιοχής όσο και από την οικονομική κατάσταση κάθε δικαιούχου. Έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση εκτάσεων και τουλάχιστον δέκα μεγάλα ακίνητα εντάσσονται στο πρώτο στάδιο υλοποίησης, κυρίως σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε τουριστικές ζώνες.
Η επιλογή των δικαιούχων θα γίνει από τον ΟΠΕΚΑ βάσει εισοδηματικών και κοινωνικών κριτηρίων, με προτεραιότητα σε νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα, μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες. «Η μίσθωση θα έχει συγκεκριμένη διάρκεια και θα επανεξετάζεται, ώστε να διασφαλίζεται κινητικότητα και να επωφεληθούν περισσότεροι πολίτες», εξήγησε, προσθέτοντας ότι θα υπάρχει δυνατότητα εξαγοράς μετά την πάροδο δέκα ετών.
Από ηθική σκοπιά, με όρους καθήκοντος και σεβασμού προς το άτομο ως αυτοτελή σκοπό, η πολιτική κατοικίας συνιστά δημόσια υποχρέωση: η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες για όλους και να κάνει πράξεις που θα μπορούσαν να γίνουν παγκοσμίως χωρίς αντίφαση. Πρακτικά, απαιτείται διαφάνεια στους διαγωνισμούς, δίκαιη κατανομή με κριτήρια που σέβονται την αξιοπρέπεια των ευάλωτων και μέριμνα για περιβαλλοντικά βιώσιμη δόμηση.
Πολιτικοί και πολίτες οφείλουν να ενεργήσουν με αίσθηση υποχρέωσης: να στηρίξουν νομοθετικές επιλογές που προάγουν την ισότητα πρόσβασης στη στέγη, να απαιτήσουν λογοδοσία και να προωθήσουν πρακτικές εξοικονόμησης πόρων και προστασίας του περιβάλλοντος, ώστε οι παρούσες ενέργειες να υπηρετούν το κοινό καλό και τις μελλοντικές γενιές.