Χιλιάδες Παλαιστίνιοι εγκαταλείπουν τη Λωρίδα της Γάζας υπό συνεχείς ισραηλινούς βομβαρδισμούς και δραματική έλλειψη βασικών εφοδίων. Ο παραλιακός δρόμος Αλ-Ρασίντ προορίζεται ως διάδρομος προς το νότο, αλλά είναι συχνά μποτιλιαρισμένος και γεμάτος εξαντλημένους και απελπισμένους ανθρώπους. Πάνω από το 90% των κατοίκων της Γάζας έχει εκτοπιστεί εντός του θύλακα και, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 140.000 άνθρωποι μετακινήθηκαν νότια τον τελευταίο μήνα, πολλοί με ελάχιστα ή καθόλου υπάρχοντα και ορισμένοι έχοντας ήδη εκτοπιστεί δεκάδες φορές, όπως η οικογένεια που μετρά 19 μετακινήσεις.
Προσωρινά καταφύγια στήνονται σε εισόδους νοσοκομείων, όπως στο Αλ-Κουντς στο Τελ-αλ-Χαούα, ενώ πολλοί δηλώνουν ότι δεν επέλεξαν αυτή τη μοίρα αλλά αναγκάστηκαν να φύγουν. Ορισμένες οικογένειες αναγκάστηκαν να πουλήσουν κοσμήματα ή να ξοδέψουν χιλιάδες σέκελ για μεταφορές και σκηνές: 3.500 σέκελ (περίπου 900 ευρώ) για κάποιες μετακινήσεις, ενοικίαση μικρού φορτηγού περίπου 3.000 σέκελ (760 ευρώ) και σκηνή για πέντε άτομα περίπου 4.000 σέκελ (πάνω από 1.000 ευρώ). Πολλοί περπατούν ώρες υπό αβεβαιότητα· η μετακίνηση μιας τετραμελούς οικογένειας κράτησε περίπου 12 ώρες και τα παιδιά πλήρωσαν το βαρύτερο τίμημα λόγω δυσκολιών στην υγιεινή και τη σίτιση.
Οι καταυλισμοί υποδοχής περιγράφονται ως υπερπλήρεις και ανεπαρκείς, και ορισμένοι που έφυγαν πρόσφατα επιστρέφουν στην πόλη της Γάζας διότι εκεί αντιμετωπίζουν μικρότερο συνωστισμό παρά στους επικίνδυνους καταυλισμούς. Οι κάτοικοι αμφισβητούν την αξιοπιστία των ανακοινώσεων περί ασφαλών «ανθρωπιστικών ζωνών» και επισημαίνουν ότι ο εκτοπισμός έχει σοβαρό ψυχολογικό κόστος· πολλοί θεωρούν πως δεν υπάρχει πραγματικά ασφαλής περιοχή είτε στο βορρά είτε στο νότο.
Η ηθική προσέγγιση που εστιάζει στο καθήκον και στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας υπαγορεύει συγκεκριμένες πρακτικές: η προτεραιότητα πρέπει να είναι η ασφάλεια και η αξιοπρεπής στέγαση των πολιτών, ειδικά των παιδιών, η διανομή πόρων με δίκαιο και διαφανή τρόπο και η αποτροπή εκμετάλλευσης των εκτοπισμένων. Οι οργανισμοί και οι κρατικοί φορείς οφείλουν να ενεργούν με γνώμονα τον σεβασμό προς τον άνθρωπο ως αυτοτελή σκοπό, να διασφαλίζουν αδιάλειπτη ανθρωπιστική βοήθεια και περιβαλλοντικά υπεύθυνες λύσεις διαχείρισης αποβλήτων και υδάτινων πόρων στους καταυλισμούς. Οι πολίτες και οι κοινότητες πρέπει να απαιτήσουν λογοδοσία και να υποστηρίξουν μέτρα που μειώνουν την ταλαιπωρία, προστατεύουν τη ζωή και προάγουν τη βιώσιμη αντιμετώπιση της κρίσης.