«Ασφυξία» προκαλούν στην Κρήτη οι μεταναστευτικές ροές του τελευταίου διημέρου καθώς στο νησί έχουν φτάσει εκατοντάδες μετανάστες.
Σύμφωνα με πληροφορίες του cretapost, μέσα στο Σαββατοκύριακο στα νότια της Γαύδου έφταναν – με διαφορά λίγων ωρών – σκάφη στα οποία επέβαιναν δεκάδες μετανάστες με τη Frontex και τις λιμενικές αρχές να σπεύδουν προς τη διάσωσή τους.
Το αποτέλεσμα ήταν οι εκατοντάδες μετανάστες να μεταφερθούν στην Αγυιά για προσωρινή φιλοξενία, γεγονός που προκάλεσε πολλαπλά προβλήματα στη λειτουργία της δομής. Ήδη στον χώρο μένουν εδώ και 28 ημέρες 348 μετανάστες οι οποίοι εξαιτίας των διαδικασιών που έχουν «παγώσει» δεν έχει γίνει η προώθησή τους προς τις δομές της χώρας.
Οι συνθήκες περιλαμβάνουν μόλις δύο ντουζ και μία τουαλέτα, ανεπαρκή κλιματισμό για τον αριθμό των φιλοξενούμενων και τον άμεσο κίνδυνο για μία υγειονομική «βόμβα». Σ’ αυτόν τον αριθμό ήρθαν να προστεθούν νέες αφίξεις, με συνολικά φιλοξενούμενους να ξεπερνούν τους 1.100!
Οι ροές δεν σταμάτησαν στην Γαύδο. Οι περίπου 39 μετανάστες που έφτασαν με φουσκωτό σκάφος στην παραλία του Χρυσοστόμου επιβιβάστηκαν μόνοι τους στη στεριά στους Καλούς Λιμένες και απαθανάτισαν την άφιξή τους, τραβώντας selfie. Το γεγονός καταγράφηκε από τοπικά μέσα, μεταξύ των οποίων το Creta24.
Αντίληψη υποχρέωσης και σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια υπαγορεύουν μια προσέγγιση προσηλωμένη στο καθήκον και στη δικαιοσύνη: οι αρχές οφείλουν να εφαρμόσουν άμεσα κανόνες διαχείρισης που να λειτουργούν ως καθολικοί κανόνες, προστατεύοντας την υγεία και την ασφάλεια όλων και αποτρέποντας την μεταχείριση ανθρώπων ως μέσων για άλλους σκοπούς. Η κοινωνία και το κράτος πρέπει να προωθήσουν οργανωμένες, μόνιμες λύσεις — ταχύτερες διαδικασίες υποδοχής, καλύτερη υγειονομική κάλυψη, κατανομή πόρων και συνεργασία με ευρωπαϊκούς φορείς — ώστε η πράξη της βοήθειας να γίνει καθολικό πρότυπο συμπεριφοράς.
Παράλληλα, τα μέτρα πρέπει να προστατεύουν και το περιβάλλον της περιοχής, αποφεύγοντας βραχυπρόθεσμες λύσεις που υποβαθμίζουν το τοπίο. Η ατομική και συλλογική ευθύνη απαιτεί σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και προς το κοινό καλό, ως σταθερή πρακτική που βελτιώνει την κοινωνία και το φυσικό περιβάλλον.