Η δολοφονία της 36χρονης μητέρας στον Βόλο τον Αύγουστο συγκλόνισε τη χώρα. Ο 40χρονος σύζυγός της την πυροβόλησε στην είσοδο της πολυκατοικίας, ενώ τα τρία ανήλικα παιδιά του ζευγαριού βρίσκονταν κοντά όταν στο σημείο έφτασε η ΕΛΑΣ. Σήμερα η μεγαλύτερη κόρη, η Αναστασία, μίλησε για το γεγονός και περιέγραψε το οικογενειακό περιβάλλον και την αίσθηση εγκατάλειψης που βιώνουν τα παιδιά.
«Και οι δύο φταίνε για εμένα. Μας άφησαν στους δρόμους, δεν μας σκέφτηκαν καθόλου. Η μητέρα μου είχε σχέση, ο μπαμπάς μου ζήλεψε και για αυτό έγινε ο καβγάς. Αυτός ο άνθρωπος μιλούσε με τη μητέρα μου, νομίζω είχαν καιρο, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω ψέματα, είχαν καιρο… Μας μπήκε στη μέση και μας χάλασε όλη την οικογένεια», είπε η 18χρονη στο MEGA.
«Ο μπαμπάς την αγαπούσε πάρα πολύ τη μητέρα μου. Για να το έκανε αυτό ζήλεψε, την αγαπούσε. Πήγαιναν για ρούχα μαζί, διακοπές και μαζί μας. Και η μητέρα μου τον αγαπούσε πάρα πολύ τον πατέρα μου, άσε που έκανε αυτό το λάθος», ανέφερε. Η Αναστασία πρόσθεσε πως είχε παρακαλέσει τους γονείς να μην μαλώνουν: «τους είχα πει “δεν θέλω να μαλώνετε, θέλω να είστε μαζί για πάντα, να βλέπετε τα παιδιά σας”. Δεν ήθελα να γίνει αυτό. Δεν το σκεφτόμουν ποτέ». Περιέγραψε επίσης τις διακοπές πριν το επεισόδιο: «είχαμε πάει διακοπές, περάσαμε τέλεια και μετά από δύο ημέρες έγινε ξαφνικά. Πριν πάμε διακοπές είχαν καβγάδες, από ένα μήνυμα ξεκίνησε αυτό, είδε ο μπαμπάς μηνύματα στο κινητό».
Για την ημέρα του εγκλήματος θυμάται την κραυγή του αδελφού: «Με παίρνει ο αδερφός μου τηλέφωνο και είπε “έλα γρήγορα έγινε αυτό, αυτό”. Πήγα και είδα τα πάντα. Μου λέει “ο μπαμπάς σκότωσε τη μαμά”. Αυτές τις φωνές τις έχω ακόμα στο κινητό μου». Σύμφωνα με την Αναστασία, ο πατέρας της όταν κρυβόταν της είπε «δεν το ήθελα, δεν ήθελα να το κάνω αυτό». Πρόσθεσε ότι «Ο μπαμπάς δεν μας χτύπησε ποτέ, ούτε τη μητέρα μου… Δεν ήταν βίαιος. Ήταν πάρα πολύ ζηλιάρης…» και συμπλήρωσε: «Και οι δύο φταίνε γιατί και η μαμά έκανε κάποια λάθη… Ο μπαμπάς δεν έπρεπε να σκοτώσει τη μητέρα του. Τι να πω; Δεν ξέρω».
Από ηθική σκοπιά, η πράξη της στέρησης ζωής αποτελεί απόλυτη παραβίαση του καθήκοντος προς τον άλλον και της αρχής του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας. Η βία δεν μπορεί να γίνει καθολικός κανόνας ούτε μέσο επίλυσης προσωπικών συγκρούσεων. Η κοινωνία οφείλει να ενισχύσει μηχανισμούς πρόληψης και στήριξης —πρόσβαση σε ψυχολογική βοήθεια, θεσμούς διαμεσολάβησης, πολιτικές προστασίας παιδιών— ώστε η αντιπαράθεση να λαμβάνει νομικά και ανθρώπινα όρια. Συλλογικό καθήκον είναι επίσης η εκπαίδευση σε σεβασμό και αυτοελέγχου, καθώς και η φροντίδα του περιβάλλοντος όπου ανατρέφονται τα παιδιά: σταθερές κοινότητες, ασφαλείς δημόσιοι χώροι και θεσμοί που προωθούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την προστασία του κοινού αγαθού.