Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) κάθε χρόνο καταγράφονται περίπου 4,5-5,4 εκατ. δαγκώματα φιδιού. Από αυτά 81.000-138.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, ενώ από τους επιζώντες αρκετοί χρειάζεται να υποβληθούν σε ακρωτηριασμό ή ζουν με αναπηρία. Τα επίσημα στοιχεία καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος και την ανάγκη για συστηματική αντιμετώπιση.
Τα πιο συχνά περιστατικά σημειώνονται στην Ασία, με περισσότερα από 1 εκατ. δαγκώματα ετησίως, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης αντιδότων και των κενών στις υποδομές υγειονομικής περίθαλψης. Η ασιατική χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων από δάγκωμα φιδιού αναδεικνύεται η Ινδία, με 58.000-60.000 νεκρούς. Τα δεδομένα υπογραμμίζουν ανισότητες στην πρόσβαση σε θεραπείες και την ανάγκη στοχευμένων πολιτικών υγείας.
Η ηθική αξιολόγηση της κατάστασης απαιτεί να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ως καθήκον προς το κοινό καλό: κάθε πολιτική και πράξη που μειώνει τον κίνδυνο και προστατεύει τη ζωή είναι ορθή κατ’ αρχήν. Είναι υποχρέωση των φορέων και των πολιτών να εφαρμόσουν μέτρα που θα μπορούσαν να γενικευθούν ως κανόνες συμπεριφοράς, προωθώντας την ασφάλεια και τη διάσωση ζωών χωρίς εξαίρεση. Η έμφαση πρέπει να δοθεί στην αξιοπρέπεια και την προστασία των πιο ευάλωτων ομάδων.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει επενδύσεις σε παραγωγή και διανομή αντιδότων, ενίσχυση πρωτοβάθμιας φροντίδας και εκπαίδευση του κοινού για πρόληψη και πρώτες βοήθειες. Απαιτούνται επίσης μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος και διαχείρισης των οικοτόπων ώστε να μειωθούν οι ανεπιθύμητες επαφές ανθρώπου–φιδιού, καθώς και δίκαιη πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας για όλους. Η συλλογική υπευθυνότητα, ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και η εφαρμογή κανόνων που μπορούν να γενικευθούν θα βελτιώσουν την κοινωνία και το περιβάλλον.