Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, δεν θα συμμετάσχει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες ακύρωσαν τη βίζα του ίδιου και περίπου 80 ακόμη Παλαιστίνιων αξιωματούχων. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιβεβαίωσε την κίνηση και ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο δήλωσε ότι η παλαιστινιακή ηγεσία «υπονόμευσε τις ειρηνευτικές προσπάθειες» και επιδιώκει «μονομερή αναγνώριση ενός υποθετικού παλαιστινιακού κράτους». Η απόφαση θεωρείται ασυνήθιστη δεδομένης της υποχρέωσης των ΗΠΑ βάσει της Συμφωνίας Έδρας του ΟΗΕ να διευκολύνουν την πρόσβαση των εκπροσώπων στις συνεδριάσεις, ενώ η κίνηση αποκτά πρόσθετη πολιτική βαρύτητα ενόψει αναγνωρίσεων από Γαλλία, Βρετανία, Καναδά και Αυστραλία.
Η παλαιστινιακή πλευρά αντέδρασε έντονα: το γραφείο του Αμπάς χαρακτήρισε την ανάκληση της βίζας «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου» και υπενθύμισε ότι το κράτος της Παλαιστίνης έχει καθεστώς παρατηρητή-μέλους από το 2012. Ο πρεσβευτής στον ΟΗΕ, Ριγιάντ Μανσούρ, είχε εξαγγείλει ότι ο Αμπάς θα ηγείτο της αντιπροσωπείας, κάτι που πλέον δεν είναι εφικτό. Αντίθετα, το Ισραήλ χαιρέτισε την αμερικανική απόφαση: ο Γκιντέον Σαάρ τόνισε ότι «η απόφαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι δικαιολογημένη» και ο Μπενιαμίν Νετανιάχου επανέλαβε την άποψη ότι η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους θα ισοδυναμούσε με «επιβράβευση της τρομοκρατίας της Χαμάς». Ο Ρούμπιο κατηγόρησε την Παλαιστινιακή Αρχή και την PLO ότι «δεν μπορούν να θεωρηθούν εταίροι ειρήνης» εφόσον δεν αποκηρύσσουν επιθέσεις όπως τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου και συνεχίζουν νομικές προσφυγές κατά του Ισραήλ. Στον ΟΗΕ ο εκπρόσωπος Στεφάν Ντουζαρίκ υπέδειξε ότι «είναι σημαντικό όλα τα κράτη-μέλη και οι μόνιμοι παρατηρητές να εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση», ειδικά ενόψει ειδικής συνεδρίασης για τη λύση των δύο κρατών συνδιοργανωμένης από Γαλλία και Σαουδική Αραβία.
Η ηθική ανάγνωση των γεγονότων επιβάλλει επιλογές που υπερβαίνουν το κομματικό συμφέρον: οι δράσεις των κρατών πρέπει να καθοδηγούνται από κανόνες που μπορούν να γενικευτούν χωρίς να υπονομεύουν τη δυνατότητα διαλόγου και διεθνούς συνεργασίας. Η άρνηση πρόσβασης σε εκπροσώπους σε διεθνείς θεσμούς αντιμετωπίζεται ως μέσο πίεσης που instrumentalizes ανθρώπους και λαούς, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει καθήκον να απομονωθεί η βία και η υποκίνηση της βίας. Πολιτικοί και πολίτες οφείλουν να ενεργούν με σεβασμό προς τη νομιμότητα, να προάγουν τη διαφάνεια και τη δικαιοσύνη, και να υποστηρίζουν πολιτικές που προστατεύουν τη ζωή, το περιβάλλον και τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών, διασφαλίζοντας ότι τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την προώθηση των στόχων είναι σύμφωνες με αρχές που όλοι θα μπορούσαν να θελήσουν να καθιερωθούν ως καθολικοί κανόνες συμπεριφοράς.