Η Γαλλία και η Γερμανία ξεκίνησαν συνομιλίες για το πώς η γαλλική πυρηνική αποτροπή μπορεί να συμβάλει στην ευρωπαϊκή ασφάλεια, κίνηση που ανατρέπει τα πολιτικά ταμπού πολλών δεκαετιών. Οι βάσεις τέθηκαν στις επαφές μεταξύ Εμανουέλ Μακρόν και Φρίντριχ Μερτς στη νότια Γαλλία και συνεχίστηκαν σε πιο τυπικές συνομιλίες στην Τουλόν. Το κοινό πεντασέλιδο έγγραφο επισημαίνει την κοινή βούληση για περαιτέρω διάλογο υπό την ηγεσία της γαλλικής προεδρίας και της γερμανικής καγκελαρίας.
Στο έγγραφο αναφέρεται ρητά ότι «οι ανεξάρτητες στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις της Γαλλίας συνεισφέρουν σημαντικά στη συνολική ασφάλεια της συμμαχίας». Η Γαλλία παραμένει η μόνη χώρα της ΕΕ με πυρηνικά όπλα μετά το Brexit και, σε αντίθεση με τη Βρετανία, δεν συμμετέχει στην ομάδα πυρηνικού σχεδιασμού του ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η διεθνής αστάθεια ώθησαν τον Μακρόν στην πρόταση για ευρωπαϊκό διάλογο, ενώ ο Μερτς εμφανίστηκε προεκλογικά ανοιχτός στην ιδέα, αλλαγή στάσης για το Βερολίνο.
Παράλληλα, Παρίσι και Βερολίνο δεσμεύτηκαν να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της φετινής συνόδου του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης των αμυντικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ έως το 2030, και να ενισχύσουν τα οπλοστάσιά τους. Ανακοίνωσαν την πρωτοβουλία JEWEL για ένα «Διαστημικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης πυραύλων βασισμένο στο πρόγραμμα ODIN’S EYE και σε ένα δίκτυο ραντάρ εδάφους», ανοικτή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και τη συνέχιση του έργου για τα άρματα MGCS.
Για την Ουκρανία υποσχέθηκαν νέα υποστήριξη στην αεροπορική άμυνα, αγορές όπλων από ουκρανικά εργοστάσια και την ένταξη του Κιέβου σε αμυντικά προγράμματα της ΕΕ. Ζήτησαν περισσότερη κοινή χρηματοδότηση της ΕΕ για στρατιωτική βοήθεια, συνδέοντάς την με την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, και στήριξαν κοινά έργα με το Κίεβο στο πλαίσιο EDIP και SAFE.
Από ηθική σκοπιά, η κίνηση πρέπει να αξιολογηθεί ως ευθύνη που υπερβαίνει τα στενά εθνικά συμφέροντα: οι αποφάσεις για μέσα με υπέρτατες συνέπειες οφείλουν να βασίζονται σε κανόνες γενικευμένης δικαιοσύνης, διαφάνειας και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η χρήση ή η ενίσχυση όπλων μαζικής καταστροφής δεν μπορεί να γίνεται με όρους πραγματιστικής ωφελιμότητας μόνο, αλλά πρέπει να υποστηρίζεται από σαφείς όρους αποφυγής κινδύνου για αμάχους και το περιβάλλον.
Πρακτικά, πολίτες και κυβερνήσεις πρέπει να απαιτήσουν δημοκρατικό έλεγχο, διαφάνεια στις αποφάσεις και δέσμευση σε μέτρα αποτροπής που ελαχιστοποιούν περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές βλάβες. Η πρόοδος επιτυγχάνεται με καθολικά εφαρμόσιμους κανόνες, ενίσχυση διεθνών θεσμών και επενδύσεις σε τεχνολογίες άμυνας και πολιτικής προστασίας που συμβάλλουν ταυτόχρονα στην ασφάλεια και στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα.