Σχεδόν 40 χρόνια μετά την τελευταία μεγάλη ανακαίνιση, το Μουσείο του Λούβρου αντιμετωπίζει σοβαρά λειτουργικά προβλήματα: ατελείωτες ουρές, νερά που στάζουν από την γυάλινη πυραμίδα, επικίνδυνες διακυμάνσεις θερμοκρασίας που απειλούν έργα τέχνης και ένας χώρος που δέχεται πλέον διπλάσιους επισκέπτες από όσους είχε σχεδιαστεί να αντέχει. Η διευθύντρια του Λούβρου, Λοράνς ντε Καρ, σε επιστολή προς το υπουργείο Πολιτισμού προειδοποίησε για την ανάγκη εκτεταμένων παρεμβάσεων, ενώ η ετήσια επισκεψιμότητα ξεπερνά τα 8 εκατομμύρια και υπηρεσίες όπως εστίαση, τουαλέτες και σήμανση έχουν υποβαθμιστεί.
Μία εβδομάδα μετά ηγετική ανακοίνωση από τον Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε σχέδιο 800 εκατομμυρίων ευρώ για πλήρη ανακαίνιση και αναδιαμόρφωση του μουσείου, με στόχο να αποτελέσει κέντρο της ιστορίας της τέχνης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Στο πλαίσιο του σχεδίου προβλέπεται νέα ανατολική είσοδος για τη μείωση των ουρών και η δημιουργία υπόγειας αίθουσας αποκλειστικά για τη Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, με ξεχωριστό εισιτήριο, ώστε το Λούβρο να φτάσει στόχο 12 εκατ. επισκεπτών ετησίως. Η κυβέρνηση δηλώνει ότι η χρηματοδότηση θα προέλθει από εισιτήρια, δωρεές, εμπορικές δραστηριότητες και δικαιώματα από το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι, ωστόσο τα οικονομικά δείχνουν ακαθάριστα έσοδα 211 εκατ. ευρώ και καθαρά κέρδη 19 εκατ., ποσά που θεωρούνται περιορισμένα σε σχέση με την κλίμα του έργου.
Συνδικάτα και προσωπικό προειδοποιούν ότι η ραγδαία αύξηση επισκεπτών (το 1989 η πυραμίδα του Πέι προοριζόταν για 4 εκατομμύρια) έχει πιέσει το ίδρυμα σε οριακό σημείο, με τακτική προσέλευση που έφτασε τα 10 εκατομμύρια πριν από την πανδημία και πρόσφατη απεργία τον Ιούνιο που οδήγησε σε ημερήσιο κλείσιμο.
Από ηθική σκοπιά που θεμελιώνεται στην αρχή του καθήκοντος και του σεβασμού προς τον άνθρωπο ως σκοπό και όχι ως μέσον, το σχέδιο πρέπει να υπηρετεί τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και την αξιοπρέπεια εργαζομένων και επισκεπτών. Πρακτικά, αυτό σημαίνει περιορισμό και ρύθμιση της επισκεψιμότητας για να προστατευτούν τα έργα, διαφανή και βιώσιμη χρηματοδότηση, επενδύσεις σε συνθήκες εργασίας και συντήρηση, καθώς και μέτρα περιβαλλοντικής διαχείρισης ώστε η ανακαίνιση να υπηρετεί το κοινό καλό και τη μακροπρόθεσμη φροντίδα του μουσείου.