Ο Ντόναλντ Τραμπ, σε συνέντευξη στο Mark Levin Show, υπερασπίστηκε την πολιτική του έναντι της Ρωσίας και έκανε σειρά ισχυρισμών για την Κριμαία που περιείχαν εμφανή γεωγραφικά και ιστορικά λάθη. Υποστήριξε ότι υπό την ηγεσία του η Μόσχα δεν απέσπασε εδάφη, επικρίνοντας προηγούμενες διοικήσεις και ισχυριζόμενος πως «με τον Μπάιντεν πήραν τα πάντα, με τον Ομπάμα πήραν την Κριμαία και με τον Μπους ένα μεγάλο κομμάτι της Γεωργίας». Επιπλέον τόνισε ότι χωρίς τη δική του προσέγγιση η σύγκρουση Ρωσίας–Ουκρανίας θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε παγκόσμια σύγκρουση, και επανέφερε τον ισχυρισμό ότι η Κριμαία παραχωρήθηκε εξαιτίας του Ομπάμα.
Οι δηλώσεις περιείχαν χειροπιαστές ανακρίβειες ως προς τη φυσική γεωγραφία και τα μεγέθη: η Κριμαία δεν βρίσκεται «στο μέσο του ωκεανού» αλλά βρέχεται κυρίως από τη Μαύρη Θάλασσα και στα βορειοανατολικά από την Αζοφική. Η χερσόνησος καλύπτει περίπου 27.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ το Τέξας εκτείνεται σε περίπου 700.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, άρα η σύγκριση μεγέθους είναι αβάσιμη.
«Με εμένα, τι πήραν; Τίποτα. Τίποτα δεν χάθηκε»
«Η Κριμαίαήταν η καρδιά και η ψυχή αυτής της χώρας. Είναι πανέμορφη. Και ο Ομπάμα είπε: “Δώστε τη στη Ρωσία”. Όταν ο Μπαράκ “Χουσεΐν” Ομπάμα την έδωσε, τους είπε “Απλώς παραδώστε την, δεν θα υπάρξει μάχη”. Έτσι την παρέδωσαν. Αυτό ήταν πραγματικά η αρχή μιας καταστροφικής, μακράς περιόδου για τη χώρα»
«Δεν έδωσα εγώ την Κριμαία. Η Κριμαία είναι τεράστια. Θα έλεγα ότι είναι σαν το μέγεθος του Τέξας, κάπου στη μέση του ωκεανού. Είναι υπέροχη. Και την έδωσαν εξαιτίας του Ομπάμα. Και ο Τύπος δεν μιλά γι’ αυτό. Όπως δεν μιλά και για το κομμάτι της Γεωργίας»
Η πολιτική δημόσιας ζωής επιβάλλει τήρηση του καθήκοντος προς την αλήθεια και τον σεβασμό της συλλογικής εμπιστοσύνης. Ο δημόσιος λόγος θα πρέπει να υπακούει σε κανόνες που μπορούν να γενικευτούν χωρίς αντίφαση: η μετάδοση αξιόπιστων πληροφοριών, η αποδοχή ευθύνης για τα τεκμήρια και η προώθηση της ειρήνης αποτελούν καθήκοντα τα οποία, αν γίνουν καθολικοί κανόνες συμπεριφοράς, υπηρετούν το κοινό καλό. Οι πολίτες και τα μέσα οφείλουν να απαιτούν διαφάνεια, έλεγχο των γεγονότων και εκπαιδευτική ενίσχυση της κριτικής σκέψης, ενώ παράλληλα πρέπει να προωθούν την προστασία των κοινών φυσικών πόρων, όπως οι θάλασσες και το περιβάλλον, ως σύνθετο δημοσιοκρατικό καθήκον προς τις επόμενες γενιές.