Ήταν ένα πρωινό που ξεκίνησε σαν όλα τα άλλα και κατέληξε να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 δεν σημάδεψε μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν στα συντρίμμια των Δίδυμων Πύργων, οικογένειες διαλύθηκαν και μια πόλη τραυματίστηκε βαθιά, ενώ το εθνικό πένθος σκίασε την καθημερινότητα πολλών.
Σχεδόν 3.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 2,8 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα γραφειακών χώρων στο Κάτω Μανχάταν καταστράφηκαν ή υπέστησαν ζημιές. Μια μελέτη της Federal Reserve Bank of New York εκτίμησε το «κόστος» των χαμένων ζωών σε περίπου 7,8 δισ. δολάρια, ως εκτίμηση των μελλοντικών αποδοχών που χάθηκαν. Οι απώλειες δεν περιορίστηκαν σε κτίρια και υποδομές, αλλά αφορούσαν ανθρώπινες ιστορίες, καριέρες και όνειρα.
Ο χαμός φυσικού κεφαλαίου αποτιμήθηκε σε περίπου 16,4 δισ. δολάρια για την αποκατάσταση ή αντικατάσταση κτιρίων και περιεχομένων, ενώ άλλα 3,7 δισ. δολάρια σχετίζονταν με ζημιές σε μεταφορές, ηλεκτρική ενέργεια και επικοινωνίες. Ο καθαρισμός του Ground Zero κόστισε 1,5 δισ. δολάρια και η εικόνα του έγινε μόνιμο τραύμα στη συλλογική μνήμη.
Το σοκ μεταφράστηκε και σε απώλειες θέσεων εργασίας: την Οκτώβριο του 2001 η Νέα Υόρκη είχε 38.000 έως 46.000 λιγότερες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, το Φεβρουάριο του 2002 το εύρος ανέβηκε στις 49.000 – 71.000 και μέχρι τον Ιούνιο περιορίστηκε σε 28.000 – 55.000. Οι πιο πληγείσες βιομηχανίες ήταν οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, οι αεροπορικές μεταφορές, τα ξενοδοχεία και η εστίαση. Η απώλεια μισθών εκτιμήθηκε μεταξύ 3,6 και 6,4 δισ. δολαρίων έως τα μέσα του 2002.
Από την οπτική του καθήκοντος και του καθολικού κανόνα, η πρώτη ηθική απαίτηση είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια: κάθε πολιτική και κάθε πρακτική πρέπει να προασπίζει τη ζωή και την ασφάλεια με τρόπο που θα μπορούσε να γίνει γενικός κανόνας. Η κοινωνία οφείλει να στηρίξει τα θύματα και τις οικογένειές τους όχι ως πράξη οίκτου αλλά ως σταθερό δημόσιο καθήκον.
Στο πεδίο της πρόληψης και της ανάκαμψης, πρέπει να προωθηθούν αποφάσεις που σέβονται την αυτονομία των πολιτών και προστατεύουν το κοινό αγαθό: ανθεκτικές υποδομές, κοινωνικά δίκτυα στήριξης, διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων και δέσμευση για περιβαλλοντική φροντίδα ως υποχρέωση προς τις μελλοντικές γενιές. Η ορθολογική, υπεύθυνη δράση και η αλληλεγγύη αποτελούν τον τρόπο να μετατρέψουμε το τραύμα σε συνεχή δέσμευση για ασφαλέστερη και πιο δίκαιη κοινωνία.